Beznadziejna nadzieja

Opinie czytelników

Książka Thomasa R. Gaulke prezentuje świeże i ważne głosy w teologii, rzucając wyzwanie tradycyjnemu myśleniu i przemawiając przede wszystkim do agnostyków i ateistów. Chociaż z powodzeniem zwraca uwagę na marginalizowane perspektywy i stawia istotne pytania dotyczące nadziei wykraczającej poza konwencjonalne przekonania, cierpi z powodu nadmiarowości stylistycznych i pewnego braku jasności w posługiwaniu się żargonem. Recenzenci doceniają jego intencje, ale znajdują niedociągnięcia w zaangażowaniu i dokładności.

⬤ Doskonała prezentacja świeżych i ważnych głosów w teologii.
⬤ Zaangażowanie w marginalizowane perspektywy i krytyka tradycyjnej teologii.
⬤ Jasno określone cele i grupa docelowa.
⬤ Prowokujące do myślenia pytania i eksploracja nadziei poza tradycyjną duchowością.

⬤ Styl zawiera redundancje typowe dla prac licencjackich.
⬤ Sporadyczny żargon i luterański specyficzny język bez wystarczającego wyjaśnienia.
⬤ Niektórzy uważają, że tekst jest nudny i mało angażujący.
⬤ Pomysły na temat nadziei poza duchowością są postrzegane jako niejasne i słabo sformułowane.

(na podstawie 2 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

An Unpromising Hope

Zawartość książki:

Napisana w kluczu teopoetycznym, książka ta kwestionuje chrześcijańskie poleganie na motywie obietnicy, zwłaszcza tam, gdzie obietnica jest uważana za warunek wstępny doświadczenia nadziei. Zamiast tego poszukuje mało obiecującej nadziei dostępnej dla agnostyków lub członków i przywódców wspólnot wierzących.

Książka odrzuca wszelkie teologiczne osądy dotyczące wątpliwości i beznadziejności jako grzesznych. Odrzuca również wszelką nadzieję opartą na poczuciu chrześcijańskiej wyższości. Rozdział 1 koncentruje się na antyfaszystowskiej koncepcji utopijnej nadwyżki Ernsta Blocha, stawiając Blocha w rozmowie z teoretykiem queer Jose Estebanem Munozem i feministyczną teolożką M.

Shawn Copeland. Rozdział 2 bada saudadyczną i teopoetyczną nadzieję Rubema Alvesa.

Rozdział 3 poświęcony jest teologiom feministycznym Delores Williams, Emilie Townes i A. Elaine Brown Crawford.

Wreszcie, rozdział 4 angażuje postkolonialną eschatologię Vitora Westhelle, przedstawiając nadzieję jako bliską w przestrzeni, a nie bliską w czasie. Każdy rozdział oferuje mało obiecującą nadzieję, którą mogą wykorzystać ci, którzy chcą potwierdzić płynność wiary w swoich społecznościach, oraz ci, którzy chcą szczerze mówić o nadziei, niezależnie od tego, czy w danym momencie wierzą w Boga lub w obietnice Boga.