Bestia o dwóch grzbietach”. Rasa i rasizm w „Otellu” Szekspira”

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 2 głosach.

Oryginalny tytuł:

The Beast with Two Backs". Race and Racism in Shakespeare's "Othello""

Zawartość książki:

Seminar paper from the year 2015 in the subject English Language and Literature Studies - Literature, grade: 2,0, Johannes Gutenberg University Mainz, language: Angielski, abstrakt: Niniejsza praca seminaryjna ma na celu usunięcie śladów rasizmu w postaciach Iago, Otella i Desdemony w "Otellu" Szekspira. Analizując zarówno jawne, jak i ukryte formy ksenofobii, próbuje wyjaśnić, w jaki sposób i dlaczego doszło do tragicznego zakończenia sztuki.

W 1994 roku Nelson Mandela napisał w swojej autobiografii, że "nikt nie rodzi się nienawidząc innej osoby ze względu na kolor jej skóry, pochodzenie lub religię" i że w związku z tym "ludzie muszą nauczyć się nienawidzić". Samo w sobie jest to proste stwierdzenie, ale jest również skandaliczne w sposobie, w jaki pozwala nam zrozumieć. Nie ma niczego, czego nie można by wyjaśnić, żadnego sporu, którego nie można by naświetlić.

I chociaż Mandela pierwotnie sformułował swoje oświadczenie w odniesieniu do apartheidu, wyjątkowo dobrze pasuje ono do rasizmu w "Otello" Szekspira. Sądząc po badaniach Michaela Neilla nad pojęciem ludzkiej odmienności we wczesnonowożytnych społeczeństwach, XVI-wieczna Wenecja miała bardzo otwarte podejście do wszelkiego rodzaju obcokrajowców, z dużą wymianą kulturową między ludźmi każdego koloru i każdej religii.

Na początku XVII wieku zaczęło się to jednak zmieniać: wraz ze wzrostem liczby spotkań z obcymi kulturami "kolor skóry stał się najważniejszym kryterium definiowania inności" (Neill). Jak ująłby to Mandela, Wenecjanie zaczęli uczyć się nienawidzić innych ze względu na ich kolor skóry.

I właśnie ten rodzaj rozwoju jest zilustrowany w Otellu: Maur, który jest w rzeczywistości doskonałym przykładem udanej integracji, musi znosić coraz większy stopień wrogości i dyskryminacji, gdy rasistowskie nastroje zaczynają pojawiać się w weneckim społeczeństwie - nastroje, którym nawet sam Otello nie może się oprzeć.