Bestia Meridian

Opinie czytelników

Książka „Sleepwalking in an Enchanted Bestiary” to wysoko oceniany zbiór poezji, uznany za emocjonalną głębię, bogactwo kulturowe i innowacyjny styl. Czytelnicy doceniają jego potężną fabułę i sposób, w jaki przeplata osobiste i polityczne tematy, czyniąc go istotną lekturą. Niektórzy czytelnicy wyrażają jednak niezadowolenie ze stylu pisania.

Emocjonalna głębia, innowacyjne formy poetyckie, bogactwo kulturowe, osobiste i polityczne tematy, mocna fabuła, wysoce rekomendowana przez wielu czytelników, doświadczalna i wciągająca.

Niektórym czytelnikom nie spodobał się styl pisania.

(na podstawie 10 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Beast Meridian

Zawartość książki:

Poezja.

Studia latynoskie/latynoskie. Studia LGBTQIA.

Studia kobiece. BEAST MERIDIAN opowiada o meksykańskiej dziewczynie w pierwszym pokoleniu, śledząc doświadczenia związane z kulturowym przemieszczeniem, dziedziczeniem traumy pokoleniowej, seksistowską i rasistowską przemocą, napaścią seksualną, walką ekonomiczną oraz instytucjonalnym rasizmem i seksizmem, które nieproporcjonalnie karzą brązowe dziewczyny w kryzysie. Opowiadana przez pogrążoną w żałobie prelegentkę, naznaczoną jako zagrożona nieletnia, z problemami psychicznymi, przestępczyni, wydalona i wysłana do alternatywnej szkoły dla nastolatków z problemami behawioralnymi, a ostatecznie do szpitala psychiatrycznego, przeżywa potok od szkoły do więzienia, warunki imigranckiej klasy robotniczej, wyczerpujące niskopłatne prace usługowe, konserwatywny klasizm wobec Latynosów w Teksasie, queerowość, asymilację i życie spowite błahymi cytatami, grzywnami i karami.

Traumatyczny katalizator dla długiej linii kłopotów zaczyna się wraz ze śmiercią ukochanej młodej babci na raka szyjki macicy, któremu można było zapobiec - kolejną przemocą systemowego rasizmu i seksizmu, która uniemożliwia regularną opiekę w zakresie zdrowia reprodukcyjnego i seksualnego ubogim społecznościom imigrantów - oraz późniejszymi zgonami innych członków rodziny imigrantów, którzy są opłakiwani w stanach dysocjacyjnych pośród depresyjnej traumy, która otwiera książkę. Stany dysocjacyjne, które wyznaczają środek - surrealistyczny rodzaj krainy cieni, w której narratorka spotyka swoje zwierzęce ja, a przodkowie wyobrażeni jako zwierzęta stają przed brutalnymi, surrealistycznymi wyzwaniami na drodze powrotnej do życia poza traumą - to rodzaj mictlanu, wyobrażonego na nowo jako stan ciągłej żałoby, który podważa amerykańskie wyobrażenia o uzdrowieniu z traumy, a raczej uznaje smutek, żałobę i pamięć za niezbędny stan ciągłej świadomości, aby wykuć drogę powrotną do szerszego uzdrowienia ziemi, czasu, ciała, historii.