Bestia i Betania, 1

Opinie czytelników

Książka „Bestia i Betania” opowiada kapryśną historię 511-letniego Ebenezera Tweezera i jego osobliwej relacji z bestią, która domaga się niezwykłych posiłków w zamian za eliksiry, które utrzymują go w młodości. Historia rozwija się humorystycznie poprzez psotne wybryki Bethany, sieroty, którą Ebenezer adoptuje, aby spełnić ostatnie żądanie bestii dotyczące dziecka. Narracja łączy mroczne tematy z urokiem, humorem i lekcjami moralności.

Historia jest opisywana jako pomysłowa, zabawna i urocza, atrakcyjna zarówno dla dzieci, jak i dorosłych. Wielu czytelnikom podobał się rozwój postaci, zwłaszcza rozwój relacji Ebenezera i Bethany. Pisarstwo jest porównywane do klasycznych autorów, takich jak Roald Dahl i Lemony Snicket. Ilustracje w całej książce dodają jej uroku, a tempo sprawiło, że wielu czytelników chętnie przewracało strony.

Niektórzy czytelnicy uznali elementy historii za przewidywalne i zauważyli, że może ona dotykać mroczniejszych tematów, co może być niepokojące dla niektórych młodszych czytelników. Pojawiły się wzmianki o tym, że fabule brakuje głębi w odniesieniu do ostatnich 500 lat Ebenezera. Kilka recenzji wskazywało, że choć humor został doceniony, założenie dotyczące karmienia bestii dzieckiem może być niepokojące.

(na podstawie 76 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

The Beast and the Bethany, 1

Zawartość książki:

Lemony Snicket spotyka Roalda Dahla w tej „nikczemnie zabawnej” (James Ponti, autor bestsellerów New York Timesa), przepysznie makabrycznej i bogato ilustrowanej opowieści o głodnej bestii, próżnym nieśmiertelnym człowieku i niezbyt uroczej dziewczynce, która nie wie, że zaraz zostanie zjedzona.

Piękno ma swoją cenę. I nikt nie wie o tym lepiej niż Ebenezer Tweezer, który pozostał piękny przez 511 lat. Jak to możliwe? Ebenezer musi po prostu karmić bestię na poddaszu swojej rezydencji. W zamian za posiłki z występujących małp, posągów Winstona Churchilla i okazjonalnych kaktusów, Ebenezer otrzymuje mikstury, które utrzymują go młodym i pięknym, a także inne prezenty.

Ale bestia staje się coraz bardziej chciwa z każdym posiłkiem i pewnego dnia ogłasza, że chciałaby zjeść ładne, soczyste dziecko. Ebenezer nigdy nie zrobił nic tak strasznego, aby zachować swoje wspaniałe życie. Mimo to znajduje absolutnie najbardziej smarkate, niegrzeczne i szczerze nieprzyjemne dziecko, jakie może, i przygotowuje się do nakarmienia nim bestii.

Dziecko, Bethany, może być czymś więcej, niż Ebenezer się spodziewał. Z pewnością jest dość niegrzecznym gościem w domu, ale Ebenezer wciąż żałuje, że nie musiała zostać pożarta. Czy to możliwe, że Bethany jest mniej warta posiłku, a bardziej... warta przyjaciela?