Bertille Bak. The Fairy Tale of the Real: La fiaba del reale
Bak nigdy nie zaczyna od konkretnego projektu a priori; czasami są to przypadkowe spotkania, codzienne obserwacje, które prowadzą ją do zbliżenia się do grup ludzi, których własna historia jest warta opowiedzenia, ponieważ często pozostaje niewidoczna i niezauważona lub podupada. Jej filmy wideo nie mają w ogóle stylu dokumentalnego, ale są mikro-narracjami charakteryzującymi się jasnymi tonami i ironicznymi zwrotami, które podkreślają pewne aspekty danej grupy, której zwyczaje i rytuały stają się estetycznymi przedsięwzięciami zdolnymi do potwierdzenia teraźniejszości, przywrócenia godności ich historii, spojrzenia na nią na nowo i w mniej ponurych kolorach.
Jest to rodzaj twórczego przetworzenia żałoby lub uświadomienia sobie własnej teraźniejszości poprzez akt estetyczny. Manuela Pacella) Niniejszy esej (z tekstem w języku angielskim i włoskim tłumaczeniem) na temat Bertille Bak (Arras, 1983) obejmuje dekadę działalności francuskiej artystki, od 2007 do 2017 roku, identyfikując kluczowe punkty, osadzając ją w kontekście historyczno-artystycznym zdefiniowanym przez Hala Fostera jako "artysta jako etnograf" i porównując ją z innymi artystami na scenie międzynarodowej. Prace Bertille Bak są wynikiem wielomiesięcznych obserwacji i współistnienia z grupami osób, których historia jest na skraju wyginięcia i które stają się współproducentami jej filmów i wielu obiektów pochodnych.
Według Manueli Pacelli zbiorowy udział - od koncepcji po grę aktorską, od scenografii po dźwięk - jest kluczowym punktem metodologii Bertille Bak, do której dodaje się cel stworzenia lekkiej i wyimaginowanej narracji, czasem z ironicznymi i burleskowymi tonami. I to właśnie poprzez wykorzystanie bajki i zaakcentowanie elementów artefaktów Bak znajduje poetycki skrót do powiedzenia prawdy.