Beat Writers at Work: The Paris Review

Opinie czytelników

Książka „Beat Writers at Work” to kompilacja wywiadów z wybitnymi pisarzami i wydawcami z Beat Generation, oferująca wgląd w ich przemyślenia na temat literatury, spontaniczności w pisaniu i osobistych doświadczeń. Kolekcja służy jako cenne źródło informacji dla osób zainteresowanych zrozumieniem poetyki Beat i różnorodnych perspektyw jej wybitnych postaci.

⬤ Fascynująca i pouczająca treść
⬤ zróżnicowany zakres wywiadów
⬤ wyjątkowe spostrzeżenia kultowych pisarzy, takich jak Ginsberg, Kerouac i Burroughs
⬤ zapewnia kontekst historyczny i osobiste doświadczenia
⬤ doskonały punkt wyjścia dla osób zainteresowanych Beatami.

⬤ Niektóre wywiady są mniej wciągające, zwłaszcza wypowiedzi Olsona
⬤ brakuje znaczącego autora, Gregory'ego Corso
⬤ wywiad Olsona może być trudny do zrozumienia dla niektórych czytelników.

(na podstawie 2 opinii czytelników)

Zawartość książki:

Zbiór wywiadów z Jackiem Kerouaciem, Allenem Ginsbergiem, Williamem Burroughsem, Kenem Keseyem, Lawrence'em Ferlinghettim i nie tylko ze stron The Paris Review.

Zredagowana przez współzałożyciela Paris Review George'a Plimptona i opatrzona wstępem Ricka Moody'ego antologia wywiadów "Writers at Work" z wielkimi postaciami ruchów Beat i Black Mountain to dogłębne spojrzenie na jedno z najsłynniejszych literackich plemion stulecia. Beats, ze swoją mieszanką talentu, brawury i wglądu w społeczne i polityczne klimaty swoich czasów, nadal wpływają na studentów, pisarzy i krytyków.

"Pan Plimpton i jego zdolni współpracownicy z The Paris Review zręcznie wybrali ten historyczny moment na odzyskanie tego archiwum, a mianowicie..., czterdziestą rocznicę wydania arcydzieła Kerouaca, a także niedawne odejścia Ginsberga i Burroughsa pod niebiańskie adresy, dzięki czemu mamy prawdziwą retrospektywę, ex post facto, Kerouaca w późnych latach sześćdziesiątych, Ginsberga (w jednym z dwóch zamieszczonych tu utworów) w późnych latach siedemdziesiątych, Bowlesa w latach osiemdziesiątych, Snydera w latach dziewięćdziesiątych, tak więc szczytowy okres stylu Beat jest już dawno za nami w czasie tych rozmów; Mądrość Plimptona polega na tym, by pozwolić językowi i formie tych wywiadów przetrwać przez lata, a tym samym zyskać kontekst historyczny, w którym możemy zobaczyć, jak praxis Beat (lub praxis Black Mountain) reaguje w obliczu takich sił, jak Wietnam, kultura hipisowska, konsumpcjonizm lat osiemdziesiątych, zaniedbanie przez historię literatury i tak dalej. " - ze wstępu Ricka Moody'ego.