Batalion Uttera: 2/7 Marines w Wietnamie, 1965-66

Opinie czytelników

Książka oferuje szczegółową i opartą na faktach relację z pierwszych dni konfliktu w Wietnamie, koncentrując się na doświadczeniach 2/7 Batalionu Piechoty Morskiej i jego przywódców. Wielu czytelników doceniło uczciwe przedstawienie historii i osobistych relacji, podczas gdy niektórzy uznali ją za nużącą i nadmiernie skupioną na logistyce.

Wielu recenzentów chwaliło książkę za uczciwe i oparte na faktach opisanie wojny w Wietnamie, w szczególności doświadczeń 2/7 Batalionu Piechoty Morskiej. Zwrócono uwagę na szczegółową fabułę, żywe opisy walki i odwagę zaangażowanych marines. Czytelnicy, którzy służyli w batalionie, uznali, że można się z nią utożsamić i docenili dokładność opisanych wydarzeń.

Niektórzy czytelnicy uznali książkę za nudną i trudną do przebrnięcia, szczególnie krytykując jej szczegółowe skupienie się na logistyce, a nie na akcji. Pojawiły się wzmianki o nieukończeniu książki z powodu braku zaangażowania, a konkretne skargi dotyczyły stylu pisania, który jest zbyt skoncentrowany na oficerach i mniej zrozumiały dla ogółu czytelników.

(na podstawie 37 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Utter's Battalion: 2/7 Marines in Vietnam, 1965-66

Zawartość książki:

W maju 1965 roku cały 2. batalion 7. pułku piechoty morskiej wyruszył do Wietnamu.

Kapitan Alex Lee był tam....

Kapitan Alex Lee, weteran piechoty morskiej, przedstawia całą trasę 2/7. Od misji poszukiwawczo-niszczących po nagłe, gwałtowne zasadzki na wzgórzach i w dolinach na zachód od Qui Nhon, Lee opisuje, jak marines walczyli z monsunami, malarią i wrogiem, skradając się przez teren pełen jaskiń i kryjówek Vietcongu.

Po utorowaniu drogi w Qui Nhon dla przybycia większej liczby amerykańskich wojsk, 2/7 został przydzielony do Chu Lai, gdzie batalion stoczył swoje najbardziej zaciekłe, śmiertelne bitwy. Z palącym pierścieniem prawdy, Lee uchwycił warunki zmęczonych kości 2/7 Marines, gdy przedzierali się przez dżungle i spędzali noc po nocy w ponurych, wypełnionych deszczem okopach.

Chociaż musieli stawić czoła ciągłemu niebezpieczeństwu i czasami bezmyślnemu zamieszaniu, w ich pozornie niekończącym się maratonie wysiłku, agonii i poświęcenia, Marines z 2/7 nigdy się nie zachwiali, nigdy nie przestali dawać z siebie wszystkiego.