Bardziej upiorne rozgraniczenia

Oryginalny tytuł:

Ghostlier Demarcations

Zawartość książki:

W mocnych i prowokujących do myślenia wierszach, które składają się na "Ghostlier Demarcations", Richard Stuecker ustanawia eteryczne linie, które wyznaczają zacienione granice między świeckimi, duchowymi i głębokimi aspektami naszego życia. Następnie Stuecker mistrzowsko zaciera te linie, przechodząc od obserwacji codziennego życia ("Podczas wieczornych spacerów na nowo odkrywam / gdzie mieszkam, wśród kogo mieszkam"), przez refleksje na temat przeżytego życia ("Czy muszę spotkać wszystkich, których znałem żywych?"), aż po medytacje na temat istnienia i tożsamości ("Jestem turystą w trwającym całe życie poszukiwaniu połączenia z samym sobą"). Stuecker uspokaja czytelników, by poczuli się bezpiecznie w poczuciu pewności własnej tożsamości, a następnie trzyma lustra - w postaci monolitycznych obrazów Marka Rothko ("przyciągając mnie do mojego centrum, jak zapamiętany sen") - na ich twarzach, aby nie mieli innego wyjścia, jak tylko spojrzeć głęboko we własne odbicia i skonfrontować się z tym, kim naprawdę są.

- Kip Knott, autor Tragedii, ekstazy, zagłady i tak dalej.

Ghostlier Demarcations Richarda Stueckera nosi znamiona pandemii, świadomości poruszającej się po świecie pełnym nawiedzeń. Wiersze te zakotwiczają się w ziemi, w pamięci bogatej w sezonowe zmiany, przybywające znaki, filozoficzne pytania, gdy poruszamy się wśród żywych i umarłych. Niczym film w przestrzeni snu pomiędzy, wiersze w Ghostlier Demarcations badają religijne cienie, przemijające chwile, "lustrzany labirynt" codzienności wpleciony w tajemnicę, a ostatecznie samą formę sztuki, w której poeta znika.

- Doug Cole.

Wiersze Ghostlier Demarcations poszukują nieruchomego punktu, pod którym następuje wielki ruch - momentu w doświadczonym życiu, kiedy "zawsze zwracamy się / w kierunku, z którego pochodzimy, / wbrew chłodnym wspomnieniom / rosnącym coraz mniej, coraz bardziej / zamykamy drzwi, aby zatrzymać noc". Odnajdujemy tu znaczenie bezpośredniości prostych, ale głębokich więzi, takich jak przyjaźnie zawierane i podtrzymywane przy kawie, odejście matki, codzienna ponowna znajomość z nieznajomym z sąsiedztwa. W medytacyjnym podejściu Stuecker poszukuje bardziej bezpośredniego i wiecznego połączenia ze światem za pomocą mediów takich jak pamięć i kontemplacja obrazów Marka Rothko. Wiersze te poszukują trwałego rozwiązania takich sprzeczności w czasach, gdy śmierć staje się coraz większa: "Śmierć przyspiesza moje poszukiwania / połączenia ze współczuciem: wszystko w tej chwili / możliwość, obietnica uniesienia nas jak niebieskie czaple, / szerokie skrzydła rozpostarte przed słońcem".

- Joshua Bridgwater Hamilton.