Badiou na Jamajce: Polityka konfliktu

Oryginalny tytuł:

Badiou in Jamaica: The Politics of Conflict

Zawartość książki:

Książka ta kładzie nacisk na centralne miejsce konfliktów politycznych w radykalnej filozofii Alaina Badiou. Jest ona podzielona na dwie części.

Pierwsza z nich podejmuje się lektury szerszego dorobku Badiou (poza Byciem i wydarzeniem) i pokazuje, że jego teoria polityczna wywodzi się z analiz kluczowych sekwencji rewolucyjnych, takich jak Komuna Paryska, Październik '17, Maj '68 i Chińska Rewolucja Kulturalna. Z jego ewoluujących medytacji nad tymi sekwencjami oraz z jego teoretycznych zapożyczeń z marksizmu, psychoanalizy i teorii zbiorów, Badiou stworzył złożony schemat możliwych wyników konfliktu, który stanowi subtelną i elastyczną teorię zmiany. W drugiej połowie książki stosuje ten schemat do konkretnej "sytuacji": kolonialnej i postkolonialnej Jamajki.

Na tle historii konfliktu na Jamajce, rewolta w Morant Bay z 1865 roku jest interpretowana jako "wydarzenie" w bardzo precyzyjnym sensie Badiou. Ruch Rastafari jest następnie przedstawiany jako "ciało podmiotowe" wierne temu wydarzeniu, podczas gdy roots reggae jest badane jako "język podmiotowy" tego rastafariańskiego ciała podmiotowego.

Na tym przykładzie sugeruje się, że jeśli wkład Badiou w odnowioną filozofię konfliktu ma zostać zrealizowany, należy zakwalifikować surowość opisu wydarzenia w Bycie i wydarzeniu, w jego niezgodności z historią lub kulturą. W tym celu książka opiera się na własnej Logice światów Badiou, aby spekulatywnie zaproponować dwa nowe pojęcia: "historiografię zdarzeń" i "kulturę zdarzeń".

Argumentuje się, że takie konceptualne opracowania mogą umożliwić produktywne zbliżenie między Badiou a kulturoznawstwem i teorią postkolonialną - dyscyplinami, wobec których sam Badiou był niezwykle krytyczny, ale które z pewnością ukształtują jego odbiór w świecie anglojęzycznym. I odwrotnie, zarówno kulturoznawstwo, jak i teoria postkolonialna, właśnie w swoich coraz bardziej osłabionych koncepcjach konfliktu społecznego, kulturowego i politycznego, mogą wiele zyskać na dialogu z uporczywie maoistycznymi wymiarami pracy Badiou.