Autoportret

Oryginalny tytuł:

Self-Portrait

Zawartość książki:

Carla Lonzi jest brakującym głosem we włoskiej historii sztuki i krytyce artystycznej w ogóle. Pracując w hipermęskim świecie włoskiej sztuki w latach 60., wiele pomysłów Lonzi na temat pracy kobiet i różnic między głównym nurtem a feministycznym podejściem do tworzenia pracy zostało wchłoniętych przez szerszą kulturę; korzenie tego myślenia można znaleźć w „Autoportrecie”.

Tłumaczenie na język angielski jest spóźnione. Dzieło to jest zapomnianym klasykiem współczesnej historii sztuki, studiów feministycznych i pisarstwa eksperymentalnego. „Autoportret” przekształca tradycyjne koncepcje linearnego myślenia o historii sztuki, na nowo wyobraża sobie rolę krytyka, a także rolę kobiet w świecie sztuki.

„Autoportret” był ostatnią książką Lonzi, która skupiała się na artystach, zanim poświęciła się politycznemu feminizmowi. Sztuka pozostała ważną częścią podejścia Lonzi do feministycznego aktywizmu, postrzegała „kreatywność jako tryb samoemancypacji”, a ta książka pozwala czytelnikom obserwować ten proces w pracy poprzez szczegółowe i głębokie dyskusje, które wynikają z zaangażowania Lonzi.

Wgląd we wczesne kariery wielu wybitnych włoskich artystów: Accardi, Alviani, Castellani, Consagra, Fabro, Fontana, Kounellis, Nigro, Paolini, Pascali, Rotella, Fontana, Scarpitta, Turcato i Twombly. Polifoniczny „list miłosny” do sztuki i artystów, Lonzi składa dialog z czterech lat (1965-69) rozmów.