Italian Women's Autobiographical Writings in the Twentieth Century: Constructing Subjects
Książka ta podkreśla centralne znaczenie autobiograficznego przedsięwzięcia w pisarstwie włoskich kobiet w XX wieku - wieku, który często nazywany jest wiekiem jaźni.
Ursula Fanning zajmuje się drażliwą kwestią esencjalizmu potencjalnie związanego z podkreślaniem powiązań między pisarstwem kobiet a trybami autobiograficznymi i ostatecznie odrzuca ją na rzecz argumentu opartego na kulturowej, językowej i literackiej marginalizacji pisarek w kontekście włoskim. Zajmuje się różnymi sposobami zmagania się włoskich pisarek z konstrukcjami podmiotowości na przestrzeni stulecia i stara się je zbadać.
Fanning odczytuje pisarstwo autobiograficzne jako podlegające wielu tym samym ograniczeniom, co fikcja, a czyniąc to, zwraca uwagę na znaczenie powtarzającego się użycia terminów "czysty" i "nieczysty" w wielu krytycznych i teoretycznych dyskusjach na temat autobiografii (gdzie "czysty" jest używany do sugerowania prawdziwego przedstawienia życia, podczas gdy "nieczysty" sugeruje niechlujne przedsięwzięcie mieszania żywego doświadczenia z fikcją). Powtarzające się wzorce i paradygmaty można znaleźć w dziełach różnych pisarzy (w sumie osiemnastu), a paradygmaty te są analizowane poprzez bliską lekturę ich dzieł. Te bliskie lektury oferują wgląd w podejścia do konstrukcji podmiotowości w narracjach i są oparte na teoriach feministycznych.
Rozdziały koncentrują się na "ja" w relacjach, opierając się na wzorcach rozwijających się w twórczości pisarzy, stąd podmioty są konstruowane jako córki (z różnymi poglądami na siebie w odniesieniu do ojców i matek), w ramach romantycznego związku (co wiąże się z ponownym rozważeniem i przepisaniem fabuły romansu), jako podmioty macierzyńskie i jako pisarze (z uwzględnieniem ich relacji z kanonem literackim, a także relacji z czytelnikami). Książka ta dowodzi, że istnieje coś takiego jak genderowa podmiotowość i że jej konstrukcje można prześledzić w analizowanych tekstach.