Astronomia poetycka na starożytnym Bliskim Wschodzie: Refleksy nauk niebieskich w starożytnej narracji mezopotamskiej, ugaryckiej i izraelskiej

Opinie czytelników

Książka oferuje dogłębne informacje na temat wpływu astronomii i astrologii na starożytną poezję, ale jest przeznaczona głównie dla ekspertów w dziedzinie asyriologii lub dziedzin pokrewnych, co czyni ją trudną dla zwykłych czytelników. Marketing jest mylący, ponieważ nie wyjaśnia docelowych odbiorców książki.

Autor przedstawia informacje w sposób jasny i wykazuje się dużą znajomością tematu.

Książka zawiera specjalistyczny żargon, który może być trudny do zrozumienia dla osób niebędących ekspertami, a marketing nie informuje odpowiednio potencjalnych czytelników o docelowych odbiorcach.

(na podstawie 1 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Poetic Astronomy in the Ancient Near East: The Reflexes of Celestial Science in Ancient Mesopotamian, Ugaritic, and Israelite Narrative

Zawartość książki:

Współcześni historycy nauki zazwyczaj traktowali nauki starożytnego Bliskiego Wschodu jako odrębne od rozważań historycznych i kulturowych. W tym samym czasie bibliści, zdominowani przez kwestie teologiczne, historycznie rozumieli izraelskiego boga jako oddzielonego od świata przyrody. Studium Cooleya, wykorzystując współczesne modele historii nauki z jednej strony i studiów biblijnych z drugiej strony, stara się wypełnić lukę stworzoną przez XX-wieczne badania w naszym rozumieniu starożytnych kultur Bliskiego Wschodu, badając sposoby, w jakie starożytni autorzy włączali niebiańskie spekulacje swoich kultur do narracji.

W literaturze starożytnego Iraku niebiańskie wróżby są dość widoczne w ważnych dziełach, takich jak Enuma Elis oraz Erra i Isum. Również w starożytnym Ugarit niebo było obserwowane z powodów religijnych, a astralne bóstwa odgrywały ważną rolę w historiach takich jak Cykl Baala oraz Shahar i Shalim. Mimo że autorzy biblijni odrzucali kult bóstw astralnych, w literaturze starożytnego Izraela Słońce, Księżyc i gwiazdy są często przedstawiane jako aktywne, świadome istoty. W tekstach takich jak Księga Rodzaju 1, Księga Jozuego 10, Księga Sędziów 5 i Księga Hioba 38, te niebiańskie postacie, ci "synowie Boży", są żywymi, dynamicznymi członkami królewskiej świty Jahwe, świadomie pełniącymi dworskie, wojenne i kalendarzowe role dla swego suwerena.

Synteza oferowana przez tę książkę, pierwszą tego rodzaju od czasu upadku szkoły panbabilońskiej ponad sto lat temu, dotyczy starożytnej nauki w starożytnej literaturze Bliskiego Wschodu.