Poezja Carlosa A. Aguilery była radykalnym ciosem dla kubańskiej sceny literackiej.
Nie tylko w sferze współczesnej, ale także w kubańskiej tradycji poetyckiej od XIX wieku. Można sobie wyobrazić oszołomienie w kraju, w którym prawie nie ma "awangardy" w poezji, i przez dziesięciolecia absolutnej władzy politycznej. Nie chodzi o to, że był antypoesowski, ani o odmianę neobaroku.
Była sama w sobie, dla siebie i dla innych, którzy nie wiem, czy odczytywaliby ją w imię problematycznego piękna, czy, znacznie lepiej, pewnej dziwności. (Rolando SAnchez MejIas) Carlos A.
Aguilera (Hawana, 1970) opublikował teksty narracyjne TeorIa del alma china (2006), El imperio OblOmov (2014) i Clausewitz y yo (2015), sztukę Discurso de la madre muerta (2012) oraz tomy poezji Das Kapital (1997) i Retrato de A. Hooper y su esposa (1996), oba zebrane w Asia Minor.
Był założycielem projektu DiAspora(s), a w latach 1997-2002 współkierował czasopismem o tej samej nazwie. Mieszka w Pradze.
