Arystoteles o szczęściu

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 2 głosach.

Oryginalny tytuł:

Aristotle on Happiness

Zawartość książki:

Rewizja z niezmienioną treścią. Wyjaśniam i bronię arystotelesowskiej koncepcji szczęścia.

Jest ona istotna nie tylko dlatego, że większość z nas pragnie szczęścia, ale także dlatego, że odgrywa ważną rolę w etyce. Arystoteles wskazuje, że szczęście, najwyższe dobro, nie jest tożsame z przyjemnością, chociaż szczęśliwa osoba odczuwa przyjemność. Jest to raczej złożone pojęcie obejmujące charakterystyczną funkcję istot ludzkich.

Wyjaśniam, w jaki sposób kontemplacja, cnotliwe działanie i angażowanie się w cnotliwe przyjaźnie są indywidualnie częścią natury szczęścia i w jaki sposób dobra zewnętrzne - w szczególności bogactwo, władza, zdrowie, dobre dzieci i piękno - są niezbędne do szczęścia. Co więcej, odnoszę się do różnych zastrzeżeń, że nie tylko aktywność intelektualna, ale także cnotliwa aktywność i przyjaźnie są częścią natury szczęścia.

W drugiej części książki porównuję Arystotelesa i Konfucjusza pod względem znaczenia etyki cnót w prowadzeniu dobrego życia. Obaj filozofowie definiują cnotę w kategoriach środka pomiędzy skrajnościami, podkreślają znaczenie aktywności w uczeniu się bycia cnotliwym, twierdzą, że ludzie muszą być uczeni rozpoznawania tego, co jest cnotliwe i jak dany czyn jest cnotliwy, oraz utrzymują, że prawa muszą być wykorzystywane do zachęcania ludzi do bycia cnotliwymi.