Artysta jako oryginalny geniusz: szekspirowskie „szaleństwo” w brytyjskiej sztuce końca XVIII wieku

Oryginalny tytuł:

The Artist as Original Genius: Shakespeare's 'Fine Frenzy' in Late Eighteenth-Century British Art

Zawartość książki:

Ta książka bada pierwsze pokolenie artystów w Wielkiej Brytanii, którzy określili się jako malarze historyczni, próbując tego, co wówczas uważano za najbardziej wzniosłą kategorię sztuki.

Ci ambitni artyści, w tym John Hamilton Mortimer, Henry Fuseli, Alexander i John Runciman, James Barry, James Jefferys, George Romney, John Flaxman i William Blake, z których większość urodziła się w latach czterdziestych i sześćdziesiątych XVII wieku, stanęli przed wyzwaniem, jak najlepiej konkurować z kontynentalnymi starymi mistrzami, gdy mieli tylko zubożałą rodzimą tradycję, na której mogli budować. Kultywowali koncepcję artysty jako oryginalnego geniusza, psychologiczną strategię zrodzoną z głęboko zakorzenionego niepokoju.

Rdzeniem tej formacji tożsamości było postrzeganie przez artystów Williama Szekspira, którego przekształcili w oryginalnego wcielonego geniusza. Dążyli do osiągnięcia w sztuce tego, co ich zdaniem osiągnął w literaturze. Słowa Tezeusza ze Snu nocy letniej: "Oko poety w pięknym szaleństwie" (V.

i. 12) uosabiały dla nich Szekspira z ich wyobrażeń, a ta koncepcja pięknego szaleństwa stała się kamieniem milowym dla ich artystycznych tożsamości, głęboko wpływając zarówno na ich życie, jak i sztukę.