Artyleria przeciwlotnicza w walce, 1972-2018 - Era pocisków ziemia-powietrze

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 25 głosach.

Oryginalny tytuł:

Air Defence Artillery in Combat, 1972-2018 - The Age of Surface-to-Air Missiles

Zawartość książki:

Artyleria przeciwlotnicza, która zadebiutowała w wojnie francusko-pruskiej w 1870 roku, była szeroko wykorzystywana podczas I wojny światowej. Jednak dopiero podczas II wojny światowej artyleria przeciwlotnicza zyskała na znaczeniu, zestrzeliwując więcej samolotów niż jakakolwiek inna broń i poważnie wpływając na przebieg operacji lotniczych.

Rozwój artylerii przeciwlotniczej był kontynuowany w okresie zimnej wojny, co zaowocowało wprowadzeniem na szeroką skalę pocisków ziemia-powietrze (SAM). Taka broń jest tańsza w produkcji, prostsza w utrzymaniu i łatwiejsza w obsłudze niż ogromna flota samolotów wymagana do obrony przestrzeni powietrznej. Chociaż pierwszy sukces bojowy tego typu broni miał miejsce podczas wojny w Wietnamie, kiedy to radziecki pocisk S-75 Dvina zestrzelił F-4C Phantom USAF 24 lipca 1965 r., to dopiero wojna Jom Kippur w 1973 r. sprawiła, że pociski ziemia-powietrze znalazły się w centrum uwagi.

Podczas tego krótkiego, ale zaciętego konfliktu, egipska i syryjska obrona powietrzna zestrzeliła prawie pięćdziesiąt izraelskich samolotów tylko w ciągu pierwszych trzech dni - prawie jedną czwartą całej izraelskiej floty samolotów bojowych. W sumie Izrael stracił 104 samoloty podczas wojny i po raz pierwszy więcej samolotów zostało utraconych przez SAM-y niż z jakiejkolwiek innej przyczyny. Nastała era rakiet ziemia-powietrze.

W tym wyjątkowym badaniu autor szczegółowo opisuje rozwój nie tylko pocisków ziemia-powietrze, ale całej artylerii przeciwlotniczej od 1972 roku. Badana jest rola, jaką taki sprzęt odegrał we wszystkich głównych konfliktach od tego czasu, w tym w radzieckiej wojnie afgańskiej, wojnie o Falklandy, w której Rapier został rozmieszczony, konflikcie w Libanie, Kosowie i Bośni, wojnie w Zatoce Perskiej, operacji Pustynna Burza w 1991 roku i operacji Iracka Wolność w 1993 roku. Dochodzenie jest aktualne dzięki analizie broni, taktyki i starć obserwowanych w konfliktach w Syrii i Jemenie.