Architektury czasu: w stronę teorii wydarzenia w kulturze modernistycznej

Opinie czytelników

Książka Kwintera jest wysoko ceniona za niezwykłą analizę architektury, unikalne podejście i wciągający styl pisania. Łączy różnorodne koncepcje w innowacyjny sposób, dzięki czemu jest wartościową lekturą zarówno dla naukowców, jak i nie-akademików. Brakuje w niej jednak omówienia niektórych wpływowych teorii, co dla niektórych może być zaskakujące.

Niezwykła analiza, unikalne eklektyczne podejście, wciągający styl pisania, mistrzostwo pojęć, łączy różne dziedziny (architektura, mechanika kwantowa, teoria względności, Kafka), polecana zarówno dla czytelników akademickich, jak i nieakademickich.

Nie odnosi się do teorii Lefevbre'a dotyczących przestrzeni/czasu i analizy rytmu, co niektórzy czytelnicy mogą uznać za znaczące pominięcie.

(na podstawie 2 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Architectures of Time: Toward a Theory of the Event in Modernist Culture

Zawartość książki:

Badanie dwudziestowiecznych koncepcji czasu i ich związku z formą artystyczną.

W Architekturach czasu Sanford Kwinter oferuje krytyczny przewodnik po współczesnej historii czasu i wzajemnym oddziaływaniu nauk fizycznych i sztuki. Śledząc transformację dwudziestowiecznej epistemologii do powstania termodynamiki i mechaniki statystycznej, Kwinter wyjaśnia, w jaki sposób upadek koncepcji czasu absolutnego i klasycznego pojęcia przestrzeni jako stałego tła, na którym dzieją się rzeczy, doprowadził do teorii pola i fizyki „zdarzenia”. Sugeruje, że zamknięty, kontrolowany i mechaniczny świat fizyki ustąpił miejsca przybliżonemu, aktywnemu i jakościowemu światu biologii jako modelowi zarówno naukowego, jak i metafizycznego wyjaśnienia.

Kwinter analizuje teorię czasu i przestrzeni w teoriach względności Einsteina i pokazuje, w jaki sposób idee te znalazły odzwierciedlenie w pismach rzeźbiarza Umberto Boccioniego, schemacie planowania miasta futurystycznego architekta Antonio Sant'Elia, filozofii Henri Bergsona i pismach Franza Kafki. Argumentuje, że pisma Boccioniego i wizjonerska architektura Sant'Elia reprezentują najwcześniejsze i najgłębsze zastosowania koncepcji pola i wydarzenia. Omawiając twórczość Kafki, odchodzi od modelu termodynamicznego na rzecz blisko związanego z nim bergsonowskiego duree, czyli wirtualności. Argumentuje, że twórczość Kafki manifestuje spójną kosmologię, którą można zrozumieć tylko w odniesieniu do ciągłego strumienia czasowego, który leży u jej podstaw.