Architektura w antropocenie: Spotkania z designem, głębokim czasem, nauką i filozofią

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 5 głosach.

Oryginalny tytuł:

Architecture in the Anthropocene: Encounters Among Design, Deep Time, Science and Philosophy

Zawartość książki:

Architektura w antropocenie: Encounters Among Design, Deep Time, Science and Philosophy, pod redakcją Etienne'a Turpina, gromadzi prowokacyjną serię esejów, rozmów i propozycji projektowych, które próbują zintensyfikować potencjał multidyscyplinarnego dyskursu rozwijającego się w odpowiedzi na tezę o antropocenie dla współczesnej nauki i praktyki architektonicznej.

Badania nad znaczeniem i konsekwencjami antropogenicznych przekształceń ziemskiego lądu, oceanów, biosfery i klimatu wykazały, że z wielu różnych perspektyw jest niemal pewne, że ludzie zapoczątkowali nową epokę geologiczną, swoją własną. Po raz pierwszy nazwana antropocenem przez chemika Paula Crutzena, rozważenie zalet tezy antropocenu przez Międzynarodową Komisję Stratygrafii i Międzynarodową Unię Nauk Geologicznych przyciągnęło również uwagę filozofów, historyków i prawników, a także coraz większej liczby badaczy z różnych środowisk naukowych.

Wśród współautorów Architecture in the Anthropocene znaleźli się Nabil Ahmed, Meghan Archer, Adam Bobbette, Emily Cheng, Heather Davis, Sara Dean, Seth Denizen, Mark Dorrian, Elizabeth Grosz, Lisa Hirmer, Jane Hutton, Eleanor Kaufman, Amy Catania Kulper, Clinton Langevin, Michael C. C. Lin, Amy Norris, John Palmesino, Chester Rennie, Fran ois Roche, Isabelle Stengers, Paulo Rnskog, Etienne Turpin. C. Lin, Amy Norris, John Palmesino, Chester Rennie, Fran ois Roche, Ann-Sofi R nnskog, Isabelle Stengers, Paulo Tavares, Etienne Turpin, Eyal Weizman, Jane Wolff, Guy Zimmerman.

"Chociaż architektura ma poczucie swojego miejsca w szerszych systemach społeczno-politycznych i kulturowych, do niedawna nie uznawała siebie za część geologii Ziemi, mimo że jest potężnym czynnikiem geologicznym, kopiącym, mobilizującym, przekształcającym i transportującym materiały ziemne, wodę, powietrze i energię na niezrównane sposoby. Wraz z tezą o antropocenie, architektura jest wezwana do myślenia o sobie jako o geologicznym aktorze zdolnym do radykalnego przekształcenia ziemskiej atmosfery, morfologii powierzchni i przyszłej stratygrafii. Ten niezwykły i prowokujący zbiór esejów, projektów i rozmów pokazuje, co planetarna kondycja antropocenu może oznaczać dla architektury, teorii architektury i praktyki projektowej". - Lindsay Bremner, dyrektor badań architektonicznych na Uniwersytecie Westminster.

"Grunt, na którym stoimy - fizycznie, koncepcyjnie, a nawet ontologicznie - staje się coraz bardziej niestabilny. To samo dotyczy naszej atmosfery politycznej, naukowej i planetarnej. Historie "cywilizacji" i "natury" krzyżują się. Ale jak sprostać transformacji zwanej antropocenem? Wektory myśli krytycznej, które łączą politykę planetarną z kwestiami planowania, organizacji, projektowania przestrzeni fizycznej i tworzenia środowisk, stały się pilne. Niniejszy tom łączy czołowych i wschodzących naukowców i praktyków projektowania, umożliwiając najbardziej ekscytującym krawędziom nowych badań rozmowę ze sobą. Jest to znaczący wkład w wyłaniającą się dziedzinę badań i będzie kształtować kierunek rozszerzonej dziedziny badań architektonicznych i przestrzennych". - Anselm Franke, Kierownik Wydziału Sztuk Wizualnych i Filmu, Haus der Kulturen der Welt.