Opinie czytelników
Podsumowanie:Książka jest zbiorem esejów Bernarda Tschumiego, który krytykuje modernizm i postmodernistyczną nostalgię w architekturze, proponując nowe ramy oparte na przestrzeni, wydarzeniach i ruchu. Podczas gdy niektórzy uważają ją za prowokującą do myślenia i niezbędną, inni krytykują ją za zbyt skomplikowaną i pobłażliwą.
Zalety:⬤ Oferuje świeże spojrzenie na architekturę, rzucając wyzwanie tradycyjnym poglądom.
⬤ Prowokuje do myślenia i jest istotna dla studentów architektury i profesjonalistów.
⬤ Zawiera znaczące i wpływowe cytaty.
⬤ Cenny dodatek do krytycznej biblioteki teorii architektury.
Wady:⬤ Styl pisania postrzegany jako zbyt złożony i pretensjonalny.
⬤ Niektórzy recenzenci uznali treść za trudną do zrozumienia.
⬤ Krytyka prac architektonicznych Tschumiego i ich praktycznego znaczenia.
⬤ Mieszane recenzje, z niektórymi określającymi ją jako głęboko nieoświecającą.
(na podstawie 8 opinii czytelników)
Oryginalny tytuł:
Architecture and Disjunction (Tschumi Bernard (Bernard Tschumi Architects))
Zawartość książki:
Awangardowy teoretyk i architekt Bernard Tschumi jest równie dobrze znany ze swojej twórczości, jak i praktyki.
Książka Architecture and Disjunction, w której zebrane zostały eseje Tschumiego z lat 1975-1990, stanowi przejrzystą i prowokacyjną analizę wielu kluczowych zagadnień, które angażowały dyskurs architektoniczny w ciągu ostatnich dwóch dekad - od teorii dekonstrukcyjnej po niedawne obawy związane z pojęciami wydarzenia i programu. Eseje rozwijają różne tematy we współczesnej teorii, ponieważ odnoszą się do rzeczywistego tworzenia architektury, próbując dostosować dyscyplinę do nowej kultury światowej charakteryzującej się zarówno nieciągłością, jak i heterogenicznością.
W zestawie znajduje się szereg przełomowych esejów, które wzbudziły szerokie zainteresowanie, gdy po raz pierwszy pojawiły się w magazynach i czasopismach, a także nowsze i bardziej aktualne teksty. Dyskurs Tschumiego zawsze był uważany za radykalny i niepokojący. Sprzeciwia się modernistycznej ideologii i postmodernistycznej nostalgii, ponieważ obie narzucają restrykcyjne kryteria tego, co można uznać za "uzasadnione" warunki kulturowe.
Argumentuje za skupieniem się na naszej bezpośredniej sytuacji kulturowej, która wyróżnia się nową postindustrialną "bezdomnością" odzwierciedloną w doraźnym wznoszeniu budynków o wielofunkcyjnych programach. Stan Nowego Jorku i chaos Tokio są zatem postrzegane jako uzasadnione formy miejskie.
