Historia Apostolica Aratora, opublikowana za papieską zgodą i z wielkim uznaniem w 544 roku, jest porywającym poematem epickim, który opowiada historię Dziejów Apostolskich, wyraźnie podążając stylistycznymi śladami Wergiliusza i Lukana.
Z drugiej strony jest to również szczegółowy komentarz do tego, co Arator postrzegał jako ukryte znaczenie tekstu biblijnego, wywiedzione i ujawnione za pomocą techniki interpretacji alegorycznej i czerpiące z egzegezy Orygenesa, Ambrożego, Augustyna i innych. Narracja i komentarz przeplatają się w całym dziele z fascynującym efektem, gdy apostołowie Piotr i Paweł wyruszają w swoje oddzielne misyjne przygody, by ostatecznie połączyć się w męczeństwie w Rzymie Nerona.
Tłumaczenie poprzedzone jest wstępem, który rozpoczyna się od ponownej oceny źródeł, które szczegółowo opisują życie Aratora, w szczególności przyglądając się jego relacji z mentorem Ennodiuszem. Następuje analiza celów, metod i inspiracji poety oraz dyskusja na temat jego stosunku do herezji zarówno w przeszłości, jak i obecnie. Wprowadzenie kończy się przełomowym badaniem "życia po życiu" wiersza Aratora, mapując zakres jego wpływu, widoczny w cytatach i aluzjach, kopiowaniu rękopisów i włączaniu do średniowiecznych bibliotek od VI wieku do XI wieku.
Wpływ Aratora na kilku późniejszych autorów, w szczególności na Bedę Czcigodnego, został szczegółowo omówiony w kilku dodatkach. Połączenie epickiego wiersza i mistycznego komentarza Aratora było mocną i silną mieszanką, która zapewniła poematowi popularność, nie tylko wśród mnichów anglosaskiej Anglii i kontynentu karolińskiego.
