Ocena:
Książka stanowi dobry przegląd wojny o przetrwanie między Egiptem a Izraelem, koncentrując się na konflikcie wzdłuż Kanału Sueskiego w latach 1968-1970. Chociaż jest chwalona za szczegółowe ilustracje i mapy, zwłaszcza egipskiej obrony powietrznej, należy zauważyć, że egipska perspektywa jest niedostatecznie reprezentowana, a niektóre źródła i materiały mogłyby być wykorzystane bardziej efektywnie.
Zalety:⬤ Dobrze ilustrowana i szczegółowa historia wojny o przetrwanie
⬤ wyjątkowe mapy egipskiej obrony powietrznej
⬤ stara się uwzględnić niektóre egipskie źródła
⬤ uważana za jedną z najlepszych historii dostępnych w języku angielskim na ten temat.
⬤ Brakuje kompleksowego spojrzenia na egipską perspektywę
⬤ pomija wiele ważnych źródeł, w tym wspomnienia i odtajnione dokumenty
⬤ zawiera kilka niepotrzebnych wyjaśnień
⬤ niewystarczające pokrycie egipskich operacji i mylące przedstawienie niektórych wydarzeń.
(na podstawie 1 opinii czytelników)
The Arab-Israeli War of Attrition, 1967-1973: Volume 2: Fighting Across the Suez Canal
Konflikt arabsko-izraelski trwał przez dwie wojny i ciągłe napięcia graniczne. Jednak wojna sześciodniowa z czerwca 1967 roku była kataklizmem. Izrael zwyciężył w wojnie z sąsiednimi państwami arabskimi i wszedł w posiadanie okupowanego terytorium. Arabowie byli wściekli na ten wynik i zdeterminowani, aby odzyskać swoje ziemie i godność, ponownie tocząc wojnę z Izraelem. Do tego doszedł odradzający się palestyński ruch wyzwoleńczy. Wznowione walki rozpoczęły się w ciągu kilku tygodni. Stało się to okresem długotrwałych walk, ofiar, wydatków fiskalnych i dyplomacji na arenie światowej, w przeciwieństwie do wszystkiego, czego doświadczono wcześniej. Wszystkie zaangażowane siły zbrojne pozostały bardzo aktywne przez te lata, z bardziej konsekwentną mobilizacją, intensywnymi szkoleniami i działaniami niż kiedykolwiek wcześniej. Każda ze stron pogłębiła swoją zależność od dostaw broni z supermocarstw. Stawka geopolityczna wzrosła, a Izrael znalazł się w sytuacji, w której walczył z Sowietami pośrednio na granicach i z terrorystami na arenie międzynarodowej. Siły przeciwnika rosły w siłę, przyjmowały bardziej złożoną broń i szkoliły się w nowych taktykach, a wszystko to w zgiełku walki o rosnącej intensywności. Niebezpieczeństwo wybuchu kolejnej wojny powszechnej z potencjalnym udziałem supermocarstw było wysokie. Okres ten określa się zbiorczo mianem wojny na wyniszczenie.
Wojna o Kanał Sueski rozpoczęła się 8 marca 1969 r. i zakończyła zawieszeniem broni 17 miesięcy później. Jednak walki toczyły się na wszystkich frontach przed i po jej zakończeniu. Palestyńscy nieregularni żołnierze operujący z Jordanii doprowadzili do izraelskich operacji przeciw powstańcom na Zachodnim Brzegu Jordanu i w Jordanii. Izraelskie operacje specjalne i bombardowania wewnątrz Jordanii miały na celu zmuszenie rządu do opanowania partyzantów, co znacznie zagroziło gospodarce. Elementy palestyńskie rzuciły wyzwanie samemu rządowi Jordanii i wybuchła wojna domowa, która spowodowała dramatyczny spadek siły nieregularnych. Przeniesienie ich głównej bazy operacyjnej do Libanu sprawiło, że ten sam cykl zaczął się tam rozwijać. Syria starała się odzyskać siły, by ponownie zmierzyć się z Izraelem. W końcu rozpoczęli okresowe operacje przeciwko siłom izraelskim na Wzgórzach Golan w ramach odwetu i budowania siły na kolejną wojnę, którą wielu uważało za nieuniknioną.
Siły powietrzne Izraela i Egiptu, a następnie Syrii, stały się szczególnie aktywne, zwiększyły swój rozmiar i możliwości. Wykorzystywały one jedne z najbardziej zaawansowanych broni, jakie USA i ZSRR stosowały podczas zimnowojennej konfrontacji. Zasięg wojny powietrznej zwiększył się do rozległej obrony powietrznej i bombardowań dalekiego zasięgu oraz głębokiego rozpoznania fotograficznego.
Był to niezwykły czas konfrontacji, nieregularnych działań wojennych, rosnącego terroryzmu i walk narodowych rzadko spotykanych wcześniej lub później. Stał się najbardziej brutalnym, kosztownym i niebezpiecznym konfliktem na świecie po tym w Azji Południowo-Wschodniej. W jego centrum znalazł się Izrael, zaangażowany ze wszystkich stron i odizolowany jak nigdy dotąd. Walka ta zmieniła krajobraz geopolityczny i przygotowała grunt pod wojnę z października 1973 roku.
Tom 2 przedstawia rozwój palestyńskiego ruchu oporu i nieregularnych działań wojennych. Szczegółowo opisano odwet Izraela w Jordanii i to, jak doprowadziło to do wojny domowej między Jordanią a partyzantami, a także kolejny okres walk nad Kanałem Sueskim.
