Trening społeczny napędza transformację bytu i rzeczywistości, budując nową formę racjonalności, która jest zaangażowana w emancypacyjny rozum, który służy społeczeństwu.
Z tego powodu celem niniejszego badania była refleksja nad uczeniem się przez służbę w kontekście uniwersyteckiej służby społecznej. Pod względem metodologicznym przyjęto perspektywę jakościową, z podejściem hermeneutycznym, które miało na celu ujawnienie racjonalności epistemologicznej, która obecnie kieruje wdrażaniem uniwersyteckiej służby społecznej i metodologii uczenia się przez służbę w kontekście wenezuelskim; rekonfigurację znaczenia uczenia się przez służbę w kontekście uniwersyteckiej służby społecznej, a ponadto wygenerowanie wytycznych dotyczących artykulacji społeczno-edukacyjnej, które gwarantują operacyjność uczenia się przez służbę jako możliwości formacyjnej na rzecz transformacji uniwersytetu.
Wśród wyników, być może ze względu na ich większe znaczenie, można wyróżnić następujące: szkolenie społeczne w obecnym klimacie kulturowym wymaga zerwania z tradycyjną formą edukacji i przejścia w kierunku uniwersytetu zaangażowanego w swoje środowisko.