W XVI-wiecznych debatach na temat Kościoła i centralnych kwestii wiary dyskurs ruchów reformacyjnych charakteryzował się wzrostem znaczenia interpretacji apokaliptycznych.
Krytyka kościoła i instytucji kościelnych, ale także ich własnej pozycji, została uprawomocniona egzegetycznie na podstawie interpretacji czasów ostatecznych: Identyfikacje współczesnych i historycznych wydarzeń, ludzi i grup ludzi oparte na apokaliptycznych obrazach były argumentowane z perspektywy ortodoksji deklarowanej dla własnego ruchu. Wynikająca z tego apokaliptyczna interpretacja teraźniejszości opierała się przede wszystkim na Biblii, chociaż korzystano również z innych źródeł, takich jak proroctwa astrologiczne i wizjonerskie.
W szczególności, różne rozumienie egzegezy, objawienia i proroctwa przyczyniło się do dyskursu o czasach ostatecznych, który był prowadzony między silnym dyskursem luterańskim a zmarginalizowanymi ruchami reformacyjnymi i jest przedmiotem niniejszego studium dyskursywno-analitycznego i kulturowo-naukowego.