Ocena:
„Anthropology in the Meantime” Michaela Fischera to zbiór poprawionych esejów, które łączą antropologię z krytyką sztuki, czerpiąc z jego doświadczeń i wpływu wybitnych postaci w obu dziedzinach. Książka podkreśla związek między antropologią a sztuką współczesną, opowiadając się za nowoczesnym, eksperymentalnym podejściem do etnografii. Podczas gdy osobista kariera Fischera i wgląd w pojawiające się trendy są interesujące, jego styl pisania został skrytykowany za zawiłość i przesadę, co prowadzi do mniej satysfakcjonującego doświadczenia czytelniczego. Ponadto brak istotnych treści empirycznych w niektórych dyskusjach i liczne błędy typograficzne obniżają ogólną jakość książki.
Zalety:⬤ Wciągająca eksploracja skrzyżowania antropologii i sztuki współczesnej.
⬤ Wnikliwe osobiste anegdoty odzwierciedlające ważne momenty w najnowszej historii antropologii.
⬤ Istotne dyskusje na temat nowych trendów w badaniach terenowych i ewoluującej natury etnografii.
⬤ Podkreśla wkład absolwentów i współpracowników w dyscyplinę.
⬤ Zawiły, rozwlekły styl pisania, który może utrudniać czytanie i zrozumienie.
⬤ Brak istotnych treści empirycznych, często opierający się na osobistych anegdotach i odniesieniach.
⬤ Liczne błędy typograficzne i tłumaczeniowe, które obniżają wiarygodność naukową tekstu.
(na podstawie 1 opinii czytelników)
Anthropology in the Meantime: Experimental Ethnography, Theory, and Method for the Twenty-First Century
W Anthropology in the Meantime Michael M. J.
Fischer czerpie ze swoich rzeczywistych, wieloprzyczynowych, wieloskalowych i wielomiejscowych badań, aby odbudować teorię na XXI wiek. Przedstawiając historię i spis eksperymentalnych metod i ram w antropologii od lat dwudziestych XX wieku do chwili obecnej, Fischer przedstawia antropologię w międzyczasie jako metodologiczny nakaz prowadzenia etnografii, która bada, w jaki sposób elementy świata oddziałują na siebie, pasują do siebie lub kolidują, generują złożone nieprzewidziane konsekwencje, wzmacniają odniesienia kulturowe i powodują pęknięcia społeczne. Antropologia w międzyczasie wymaga cierpliwości, ciągłego eksperymentowania, współpracy, sondowania afektów i komunikacji niewerbalnej oraz prowadzenia etnograficznie usytuowanych badań w czasie.
Być może przede wszystkim antropologia w międzyczasie nie jest już antropologią ludów i o ludach, jest pisana z ludźmi i dla ludzi, którzy są jej podmiotami. Antropologia w międzyczasie daje możliwość tworzenia nowych narracji i alternatywnych przyszłości.
