Anthology of Early Keyboard Methods
Teraz, gdy wiele źródeł jest dostępnych w formie faksymile i online, gracze mogą zobaczyć zalety i wady manuskryptów i oryginalnych druków, a także odkryć ich rozbieżności i błędy. Instrukcje słowne również wymagają najwyższej uwagi, ponieważ to, czego możemy oczekiwać od autora, może nie być tym, co starał się przekazać.
Mam nadzieję, że nasze tłumaczenia i wnioski redakcyjne uznają, że nasi autorzy powiedzieli bardzo znaczące rzeczy. Składanie muzyki za pomocą ruchomych znaków było notorycznie podatne na błędy, źle wyrównane, nieporęczne i często uproszczone. Pisaki, na których znajdowały się pojedyncze rzędy znaków, były opróżniane po wydrukowaniu każdej strony.
„Przedruk” wymagał ponownego złożenia każdej linii: niektóre błędy były poprawiane, podczas gdy nowe były tworzone.
Pomimo swoich ograniczeń, skład pozostał powszechny długo po tym, jak Merulo (1598) i Frescobaldi (1615) wydali piękne miedziorytnicze ryciny swoich toccat, przypominające uczciwe rękopisy. Łatwiejsze do odczytania, możliwe do poprawienia i przechowywania w celu ponownego wykorzystania, dają wskazówki dotyczące artykulacji, akcentowania, palcowania i frazowania poprzez promienie, odstępy, grupowanie lub wyrównanie.
Zdobienia były zapisywane w bardziej zróżnicowanych wartościach nutowych, a krótkie wiązania mogły pokazywać subtelne synkopy, łącząc nuty zbyt krótkie, aby można je było powtórzyć, ale zbyt blisko siebie, aby można było wstawić między nimi segmentowane wiązanie (co najmniej dwie małe krzywe). Dlatego nasi autorzy polegają na słownych opisach swoich bardziej zniuansowanych pomysłów, z których wielu nie można zilustrować. Nawet przykłady w pojedynczych głosach, poza ich polifonicznym kontekstem, rodzą muzyczne pytania o rytm, akcentowanie, tempo, ficta i tryb.
Niespodziewanym dobrodziejstwem było odkrycie w Arezzo niepublikowanych integralnych druków Transilvano Diruty, które wspierają lepsze odczytania niż zwarte wydania z 1597, 1622 i 1625 roku: 3. wydanie części 1 (1612) potwierdzające i korygujące oryginał z 1593 roku oraz 1. druk części 2 (1609).
Nieocenione okazały się również materiały z kongresu poświęconego Dirucie, który odbył się w 2011 roku w Derucie (Perugia). Orgel und Instrument Tabulatur Ammerbacha z 1571 roku i bardzo różniący się Tabulaturbuch z 1583 roku, z różnymi ćwiczeniami, są teraz dostępne online, podobnie jak wiele badań z ostatnich czterech dekad!