Annie Ernaux zdefiniowała swój narracyjny głos jako transpersonalne ja, podkreślając intersubiektywny wymiar swojej pracy.
Ta książka sugeruje, że jej głos jest przede wszystkim transgresyjny, w tym sensie, że kwestionuje granice między sobą a innymi, ale także między gatunkami i kodami kulturowymi, autobiografią i inwencją, przestrzeniami publicznymi i prywatnymi, jednostką i kolektywem, rzeczywistością i fikcją, ruchem i powściągliwością, historią i historią, obiektywnością i subiektywnością. Niniejsza książka analizuje strategie, które przyczyniają się do tych przekroczeń, w tym wymienne relacje między sobą a innymi, aspekty tematyczne i stylistyczne, rolę intertekstualności, relacje z czytelnikami, taktyczny wymiar pracy oraz reprezentacje świata zewnętrznego i życia codziennego.
Książka ta analizuje nie tylko (pół)autobiograficzne prace Ernaux, ale także jej wywiady, teksty okolicznościowe i krytyczne, relacje dziennikarskie i codzienne, aby lepiej pokazać rodzajową porowatość jej twórczości. Jako pierwsze opracowanie na taką skalę, skupiające się na procesach literackich w twórczości Ernaux, książka ta umieszcza pojęcie transgresji (jako procesu subwersji i kwestionowania) w centrum twórczości, która zajmuje kluczowe miejsce we współczesnym polu literackim.