Ani słaby, ani tępy

Opinie czytelników

Książka „Neither Weak Nor Obtuse” autorstwa Jake'a Goldsmitha to przejmująca eksploracja życia, śmierci, miłości i intymności, napisana z perspektywy młodego mężczyzny żyjącego z mukowiscydozą. Oferuje głębokie refleksje na temat śmiertelności i ludzkiego doświadczenia, przedstawione ze szczerością i odwagą.

Autor pisze ze szczerością i odwagą, poruszając ważne tematy życia i śmierci w elegancki sposób. Czytelnicy doceniają podróż przez trudne tematy i czują się zainspirowani perspektywą autora.

Książka może być ciężka i emocjonalna, co może być wyzwaniem dla niektórych czytelników, którzy wolą lżejsze materiały.

(na podstawie 1 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Neither Weak Nor Obtuse

Zawartość książki:

„Jestem bardzo chory. To pierwsza i najbardziej oczywista rzecz, jaką należy wiedzieć”.

W ten sposób Jake Goldsmith, młody mężczyzna chory na mukowiscydozę, rozpoczyna ten pamiętnik, który jest trwałą, głęboko szczerą i poszukującą refleksją nad fenomenologią choroby: jak postrzegamy i reagujemy na życie z chorobą i umieranie z jej powodu oraz jak bojaźliwie tego unikamy. Jego pełne pasji pisarstwo, naznaczone błyskotliwie agonistyczną, idiosynkratyczną elokwencją, wykracza poza sidła jego własnych tragicznych okoliczności i podnosi lustro do tradycyjnego samozadowolenia społeczeństwa: naszych bezdusznych postaw wobec osób niepełnosprawnych, naszych fałszywych bogów oraz naszego ogólnego zaniedbania i zniekształcenia poszukiwania znaczenia, które dla osób z chorobami ograniczającymi życie jest szczególnie pilne.

W liście do bohatera Goldsmitha, Alberta Camusa, Borys Pasternak napisał, że choć może nie istnieć nic poza „sensualizmem”, „ten, który jest całkowicie nagi i ekstremalny, staje się słaby i tępy”. Jake Goldsmith prowadzi nas w kierunku humanitarnie ugruntowanego materializmu, który nie jest ani jednym, ani drugim, ceniąc to, co istotne w ludzkim życiu: przyjaźń, humor i miłość, i dając nam poruszające spojrzenie na częściowy rozejm ze strachem, ponieważ, jak pisze, „możemy mniej się bać w ramionach drugiej osoby”.