The English Musical Renaissance and the Press 1850-1914: Watchmen of Music
Znaczenie dziewiętnastowiecznego piśmiennictwa o kulturze jest od dawna akceptowane przez badaczy, jednak jeśli chodzi o krytykę muzyczną, wiktoriańska Anglia była obszarem zaniedbań naukowych.
Ten stan rzeczy jest tym bardziej zaskakujący, że ilość takiej krytyki w wiktoriańskiej i edwardiańskiej prasie była ogromna, a wiele z nich prezentowało bogactwo i różnorodność krytycznych perspektyw. Poprzez badanie krytyki muzycznej z kilku kluczowych gazet i czasopism (w szczególności The Times, Daily Telegraph, Athenaeum i The Musical Times), książka ta bada historię recepcji nowej muzyki angielskiej w badanym okresie i ocenia jej kulturowe, społeczne i polityczne znaczenie.
Krytycy muzyczni projektowali i promowali angielskich kompozytorów, aby stworzyć muzykę narodową, z której Anglia mogłaby być dumna. J A Fuller Maitland, krytyk The Times, opisał dziennikarzy muzycznych jako "strażników na murach muzyki", a Meirion Hughes rozszerza tę metaforę, aby zbadać ich kluczową rolę w budowaniu i ochronie tego, co stało się znane jako angielski renesans muzyczny. Część pierwsza książki przedstawia krytyków w kontekście publikacji, dla których pracowali, podczas gdy część druga koncentruje się na relacjach między krytykami-strażnikami a trzema kompozytorami: Arthurem Sullivanem, Hubertem Parrym i Edwardem Elgarem.
Hughes argumentuje, że angielski renesans muzyczny był ostatecznie sukcesem w dużej mierze dzięki pracy krytyków. W ten sposób dokonuje ważnej ponownej oceny wpływu dziennikarstwa na historię brytyjskiej muzyki.
