Andante sostenuto: II. z Sinfonia Drammatica Ottorino Respighiego, transkrypcja na organy

Oryginalny tytuł:

Andante sostenuto: II. from the Sinfonia Drammatica by Ottorino Respighi, transcribed for Organ

Zawartość książki:

Jednogłośnie uważany za mistrza orkiestracji, nawet zanim został wielkim kompozytorem symfonicznym, Ottorino Respighi był kosmopolitycznym muzykiem od najmłodszych lat. Po studiach kompozytorskich u Giuseppe Martucciego w Bolonii, pobierał kluczowe lekcje u Nikołaja Rimskiego-Korsakowa.

Jego Sinfonia Drammatica jest jedyną kompozycją, którą napisał w formie symfonii (tryptyk rzymski - Pini di Roma; Fontane di Roma; Feste Romane - jest w rzeczywistości serią poematów symfonicznych). Jest to duża strona (trwająca około godziny), w trzech częściach ukończonych w 1914 roku, która odzwierciedla w sobie szereg wpływów, takich jak te z Rinsky-Korsakov, Skriabin, Franck, Mahler, Wagner, Bruckner, Debussy, Reger i Strauss. Druga część Andante sostenuto, szczególnie poważna i dramatyczna, ujawnia pewną znajomość Debussy'ego i odniesienia do Trois Chorals Francka.

Jest to najkrótsza (trwająca około 17 minut) część symfonii. Zbudowana na trzech kontrastujących pomysłach, prezentuje, po kantablowym wstępie i drugiej sekcji w pastoralnym przebraniu, rodzaj chóru (w manierze Francka) w niskim rejestrze puzonów i po raz drugi, w repryzie, w sekcji smyczków.

Następnie pojawia się interesująca fuga, w której temat chóralny zostaje ponownie zaproponowany jako cantus firmus (z wyraźnym nawiązaniem do podobnych zabiegów Regera). Z tych wszystkich powodów uważam, że ta część, którą zresztą szczególnie kocham, jest szczególnie związana z dźwiękiem i światem organów, stąd chęć jej opracowania.

Stworzona przeze mnie partytura przedstawia tylko kilka wskazówek dotyczących właściwej rejestracji, zachowuje jednak wszystkie dynamiczne znaki oryginału (oprócz tego w tych samych punktach znajdują się wskazania rodzin instrumentów, które są zaangażowane w konkretny fragment), co pozwoli uważnemu muzykowi zorientować się w niezwykle wyrafinowanym orkiestrowym piśmie.