Opinie czytelników
Podsumowanie:Książka przedstawia prowokacyjne połączenie anarchizmu i feminizmu poprzez filozofię transindywidualną, która krytykuje współczesny indywidualizm. Zgłębia złożone tematy, takie jak metafizyka Spinozy, płeć, kolonializm i ekofeminizm, ale niektórzy czytelnicy uważają, że tekst jest trudny i przestarzały.
Zalety:Książka oferuje przekonujące argumenty przeciwko indywidualizmowi, głęboko angażuje się w koncepcje filozoficzne i prowokuje stymulujące dyskusje. Obejmuje szereg istotnych tematów, w tym anarchofeminizm, komunizm somatyczny i ekofeminizm. Wielu czytelników uważa, że treść prowokuje do myślenia i docenia wyzwanie, jakie stanowi dla ich własnych punktów widzenia.
Wady:Niektórzy czytelnicy uważają, że tekst jest trudny do zrozumienia i postrzegają go jako nudny lub przypominający stare podręczniki. Pojawiają się krytyczne uwagi dotyczące spójności argumentacji, a niektórzy sugerują, że wyciągnięte wnioski nie są odpowiednio poparte wcześniejszymi analizami.
(na podstawie 2 opinii czytelników)
Oryginalny tytuł:
Anarchafeminism
Zawartość książki:
Jak możemy być pewni, że uciskani nie staną się z kolei uciskającymi? Jak możemy stworzyć feminizm, który nie stanie się kolejnym narzędziem ucisku? Powszechne stało się twierdzenie, że aby walczyć z podporządkowaniem kobiet, musimy rozpakować sposoby, w jakie różne formy ucisku krzyżują się ze sobą: klasa, rasa, płeć, seksualność, niepełnosprawność i ekologia, by wymienić tylko kilka. Twierdząc, że nie ma jednego czynnika lub arche wyjaśniającego ucisk kobiet, Chiara Bottici proponuje radykalną filozofię anarchofeministyczną inspirowaną dwoma głównymi twierdzeniami: że istnieje coś specyficznego dla ucisku kobiet i że aby z tym walczyć, musimy rozwikłać wszystkie inne formy ucisku i antropocentryzm, w którym się one znajdują.
Anarchizm potrzebuje feminizmu, by zająć się ciągłym podporządkowaniem wszystkich kobiet, ale feminizm potrzebuje anarchizmu, jeśli nie chce stać się przywilejem nielicznych. Anarchofeminizm wzywa do przyjęcia pozycji dekolonialnej i deimperialnej oraz do odnowienia świadomości somatycznego komunizmu łączącego wszystkie różne formy życia na planecie.
W tej nowej rewolucyjnej wizji feminizm nie oznacza wyzwolenia nielicznych szczęśliwców, ale wyzwolenie wszystkich żywych istot zarówno od kapitalistycznego wyzysku, jak i androcentrycznej polityki dominacji. Albo wszyscy, albo nikt z nas nie będzie wolny.
