Analiza „Rosencrantz i Guildenstern nie żyją

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 2 głosach.

Oryginalny tytuł:

Analysis of 'Rosencrantz and Guildenstern are dead'

Zawartość książki:

Seminar paper from the year 2006 in the subject English Language and Literature Studies - Literature, grade: 1,3, University of Mannheim (Lehrstuhl Anglistik II), course: Klasyka Dramatu Brytyjskiego XX wieku, język: Angielski, abstrakt: Sztuka Rosencrantz i Guildenstern nie żyją w swojej obecnej formie jest wynikiem kilku szkiców i starszych wersji tej sztuki, które napisał i wystawił Tom Stoppard. Pierwsza z nich nosiła tytuł Rosencrantz i Guildenstern spotykają Króla Leara i została wystawiona przez aktorów-amatorów na pikniku kulturalnym Fundacji Forda w Berlinie w 1964 roku.

W tej formie sztuka była jednoaktową komedią wierszem. 1 W kolejnych latach tytuł uległ zmianie, a Stoppard przerobił sztukę na prozę. Na festiwalu w Edynburgu w 1966 roku sztuka miała swój przełom, a wkrótce potem jej scenariusz został zakupiony i wyprodukowany przez National Theatre w Old Vic.

Według Sunday Times było to „najważniejsze wydarzenie w brytyjskim teatrze zawodowym ostatnich dziewięciu lat”.2 Powodem entuzjastycznych reakcji na sztukę jest fakt, że ilustruje ona zagubienie człowieka w ponowoczesnym świecie. Dzisiejszy pluralizm pozostawia jednostkę samą sobie. Jedność, którą kiedyś tworzyła religia, klasa czy wartości moralne, została rozbita na rzecz niezliczonych równolegle istniejących społeczeństw z własnymi ideałami moralnymi i celami.

Rosencrantz i Guildenstern nie żyją to komiczny obraz dwóch przyjaciół szukających orientacji w świecie, który utracił dla nich porządek i wartości. Używając Rosencrantza i Guildensterna, którzy są dwoma dworzanami z Elsinore, z Hamleta Szekspira, Stoppard pokazuje nieznaną perspektywę Hamleta. Jest to perspektywa Rosencrantza i Guildensterna.

Nie znając całej fabuły, doświadczają akcji ze swojego punktu widzenia i nieustannie próbują znaleźć wyjaśnienie swoich ról i przyszłości w sztuce. Brak orientacji i brak wiarygodnych wartości w tym dziwnym świecie przypominają widzom o grze.