Ocena:
Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 2 głosach.
American Expatriate Writing and the Paris Moment: Modernism and Place
Montparnasse i jego kawiarniane życie, obskurna dzielnica klasy robotniczej Place de la Contrescarpe i Panteon, małe restauracje i kawiarnie wzdłuż Sekwany oraz świat zamożnych ludzi na Prawym Brzegu... dla amerykańskich pisarzy, którzy sami wyemigrowali do Paryża w latach dwudziestych i trzydziestych XX wieku, stolica Francji reprezentowała to, czego ich ojczyzna nie mogła: środowisko, które poprzez wolność myśli i działania, na które pozwalało, oraz bogactwo życia, które oferowało, pielęgnowało pełną ekspresję twórczej wyobraźni. To, w jaki sposób ci emigranci interpretowali i nadawali modernistyczny kształt mitowi "paryskiej chwili" w swoim pisarstwie, jest całkowicie świeżym tematem studium Donalda Pizera siedmiu ich najważniejszych dzieł.
Pizer wyjaśnia uderzającą różnicę między gatunkami emigracyjnej autobiografii i fikcji, i odpowiednio układa swoją dyskusję. Najpierw analizuje "Ruchome święto" Ernesta Hemingwaya, "Autobiografię Alice B. Toklas" Gertrudy Stein i "Dziennik Any Nin, 1931-1934", z których wszystkie przedstawiają pojawienie się i triumf twórczej wyobraźni w kontekście Paryża. Następnie zwraca się do "Słońce też wschodzi" Hemingwaya, "Dziewiętnaście dziewiętnaście" Johna Dos Passosa i "Czuła jest noc" F. Scotta Fitzgeralda, które dramatyzują tragiczny potencjał w poszukiwaniu bogactwa i intensywności twórczej ekspresji w miejskim otoczeniu. Zwrotnik Raka Henry'ego Millera, stosunkowo późny przykład amerykańskiego pisarstwa emigracyjnego, stanowi syntezę tych dwóch tendencji, jak pokazuje Pizer.
Poprzez uważną lekturę tekstów Pizer identyfikuje zarówno wspólne wątki w reakcji emigrantów na moment paryski, jak i charakterystyczną ekspresję, jaką każda praca nadaje ich wspólnemu doświadczeniu. Co najważniejsze, porusza zaniedbywaną kwestię tego, w jaki sposób portretowanie paryskiej sceny pomaga kształtować tematy i formę konkretnego dzieła. Śledzi takie eksperymentalne środki, jak fragmentaryczne lub kubistyczne formy narracji, dramatyczne przedstawienie świadomości i seksualna jednoznaczność, a także bada potężne i sugestywne tropy mobilności i karmienia.
Jak pokazuje Pizer, Paryż między dwiema wojnami światowymi był dla amerykańskich emigrantów czymś więcej niż jednostką geograficzną. Był to stan umysłu, doświadczenie, które dało początek formalnej ekspresji osobistej estetyki. Wciągająca i znacząca interakcja między artystą, miejscem i innowacyjnymi formami autorefleksji stanowi, jak twierdzi Pizer, najbardziej charakterystyczny wkład pisarstwa emigrantów w ruch literacki zwany wysokim modernizmem.
