American Eccentric Cinema
Od końca lat dziewięćdziesiątych XX wieku w kinematografii i krytyce filmowej pojawił się nowy język w odpowiedzi na popularność amerykańskich reżyserów, takich jak Wes Anderson, Charlie Kaufman i David O. Russell.
Coraz częściej przymiotniki takie jak „dziwaczny”, „uroczy” i „inteligentny” są używane do opisywania tych amerykańskich filmów, z naciskiem na ich ironiczne (a czasem celowo komiczne) historie, sytuacje postaci i tony. Kim Wilkins argumentuje, że poza pozornie powierzchownymi opisami, „amerykańskie kino ekscentryczne” prezentuje formalną i tematyczną ekscentryczność, która jest charakterystyczna dla amerykańskiego kontekstu. Odróżnia te filmy od głównego nurtu kina hollywoodzkiego, ponieważ wykazują one nieregularności w charakterystyce, tonie i scenerii oraz odbiegają od ustalonych ogólnych konwencji.
Każdy rozdział buduje argumenty na rzecz tego stanowiska poprzez szczegółowe analizy filmów i porównania z wcześniejszymi amerykańskimi tradycjami, takimi jak nowe kino hollywoodzkie z lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych. American Eccentric Cinema obiecuje rzucić wyzwanie pojęciu ironii w amerykańskim kinie współczesnym i kwestionuje związek ironii ze złożoną tożsamością narodową i indywidualną.
© Book1 Group - wszelkie prawa zastrzeżone.
Zawartość tej strony nie może być kopiowana ani wykorzystywana w całości lub w części bez pisemnej zgody właściciela.
Ostatnia aktualizacja: 2024.11.13 21:45 (GMT)