Ambassadors of Social Progress: A History of International Blind Activism in the Cold War
Ambasadorzy postępu społecznego analizuje sposoby, w jakie niewidomi działacze ze Związku Radzieckiego i Europy Wschodniej weszli do powojennego międzynarodowego ruchu na rzecz osób niepełnosprawnych i ukształtowali jego treść i przebieg. Maria Cristina Galmarini pokazuje, że międzynarodowa praca socjalistycznych niewidomych aktywistów była definiowana przez szerszą politykę zimnej wojny i pod wieloma względami stanowiła pole rywalizacji z Zachodem, na którym Wschód mógł zabłysnąć.
Jednak jej studium ujawnia również, że socjalistyczna polityka niewidomych wykraczała poza propagandę. Kiedy działacze socjalistyczni dołączyli do międzynarodowego ruchu niewidomych, zainicjowali wymianę doświadczeń, która głęboko wpłynęła na wszystkich zaangażowanych. Międzynarodowy ruch niewidomych nie tylko przekształcił globalną opiekę nad niepełnosprawnymi z filantropii w samopomoc, ale także dał wschodnioeuropejskim i radzieckim aktywistom nowy zestaw pomysłów i technologii, aby ulepszyć ich własne ruchy krajowe.
Analizując przecięcie niepełnosprawności i polityki, Ambasadorzy postępu społecznego umożliwiają głębsze, oddolne zrozumienie relacji kulturowych podczas zimnej wojny. Galmarini znacząco przyczynia się do mało zbadanej historii niepełnosprawności w socjalistycznej Europie i ostatecznie pokazuje, że aktywizm osób niepełnosprawnych nie rozpoczął się jako import z Zachodu po 1989 roku, ale raczej miał długą i znaczącą tradycję, która była zakorzeniona w socjalistycznym systemie opieki społecznej i musiała zostać wymyślona na nowo, gdy system ten się rozpadł.