Alice i ja: Doświadczenie Alice Springs

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 6 głosach.

Oryginalny tytuł:

Alice and Me: An Alice Springs Experience

Zawartość książki:

Przeżywszy ponad siedemdziesiąt lat życia na tej ziemi, w różnych momentach stałem plecami do Australii - w Seaford, Scarborough, Townsville i Darwin - i w każdym z tych miejsc czułem za sobą ogrom tego kraju jak dłoń opiekuńczego rodzica: ogromny, starożytny, dziki i niegościnny. Czułem ostry chłód fal w południowych klimatach, czułe ciepło subtropikalnych wód, gdy wspaniałe zachody słońca ginęły nad zachodnimi oceanami, niemal obcą samotność zachodnich wysp z ich skamieniałymi skałami i zawsze w tle gorący oddech śródlądowych pustyń, sapiący, ale kuszący. Przez kilka dni błąkałem się konno po Arnhem Land, jedząc mullabungor (małże słodkowodne) pokazane mi przez Aborygenów Ritarrngu z regionu Roper River, żując wodniste łodygi lilii wodnych z billabongów, takich jak Yallawarra, i patrzyłem jak uprzywilejowany obcy na ponadczasowe malowidła jaskiniowe Burrunjor, gdzie niewielu, jeśli w ogóle, białych ludzi kiedykolwiek się zapuściło. Wałęsałem się po egzotycznych miastach - Hongkongu, Tokio - i widziałem, jak moja rudobroda obcość odbija się w oczach i na twarzach innych kultur, a potem wracałem skrzydłem do Sydney, by poczuć tę obcość na nowo pośród moich zafiksowanych na sporcie, pijących grog rodaków, którzy rzadko stawiali czoła suszy, pragnieniu czy wojnom, które nie były toczone w Anglii czy USA.

Widziałem zubożałych chińskich wieśniaków uprawiających paski importowanej ziemi między torami kolejowymi, aby uprawiać warzywa domowe, a później zastanawiałem się, lecąc nad bezkresnymi przestrzeniami naszego Terytorium Północnego, których żaden człowiek nie zajmuje ani nie uprawia. Rozkoszowałem się dzikimi arbuzami wzdłuż rzeki Wilton, w pobliżu południowo-zachodniej Arnhem Land, rozkoszowałem się dzikimi mango, kokosami i łapami na pięknych plażach północno-zachodniego wybrzeża Australii Zachodniej, polowałem na wielkie kraby na lunch z drucianą włócznią na Morzu Arafura, pomagałem malować ciała młodych inicjowanych na święte Yabuduruwa corroboree, używając cukru i wody jako kleju, puchu ogonowego dzikich gęsi, białej i czerwonej ochry, a nawet ludzkiej krwi. Grałem na didjeridu na odległych ulicach planety, w salach koncertowych, szkołach i audytoriach uniwersyteckich, w telewizji i radiu, nawet w pałacu, i widziałem, jak jego wibracje energetyzują się w cudownych, wielobarwnych oczach tłumów, które były całkowicie nieświadome jego pochodzenia z Wielkiej Południowej Krainy. Skuliłem się pod plandeką w ulewnych deszczach, nie mając suchego kija, by rozpalić ognisko, a także spałem na północnych plażach z moimi przyjaciółmi z Milingimbi, Wynyamarrą i Ngulupani, przez całą noc walcząc z meszkami w spoconej tropikalnej próżni.

Na odizolowanym północno-zachodnim brzegu rzeki dotykałem kości mężczyzn wystających z jałowej czerwonej ziemi, niektóre z dziurami po kulach w czaszkach, podczas gdy nad jednym ramieniem znajdowała się niszczejąca zagroda wczesnego osadnika, który przybył, aby oswoić ziemię i sam został oswojony przez beznadziejność i bezwodną rzekę. Spędziłem szesnaście lat w północno-zachodniej Australii Zachodniej jako redaktor gazety, nieustannie zmagając się z wiejską mentalnością, rosnącym ego małych mężczyzn i okrutną śmiercią mojej żony z dala od jej ukochanych wzgórz Pensylwanii. W końcu przestałem podróżować, z dala od morza, pośrodku pustyń środkowej Australii, gdzie wszystko pragnęło wody i czekało na nią przez długie i spragnione miesiące.

Potem przyszło nagłe przebudzenie, pączkowanie uśpionych chwastów, soki życia przepływające przez ospałe drzewa gumowe i dzikie kwiaty obnoszące się ze swoimi jaskrawymi kolorami tam, gdzie kiedyś panowała śmierć. I tak dotarłem do Alice Springs...