Między 1028 a 1038 rokiem Ibn al-Haytham ukończył swoją monumentalną syntezę optyczną, Kitab al-Manazir („Księga optyki”). Nie później niż w 1200 roku, a być może nieco wcześniej, traktat ten ukazał się w języku łacińskim pod tytułem De aspectibus.
W tej formie został przypisany pewnemu „Alhacenowi”. Te różnice w tytule i oznaczeniu autora wskazują na głębokie różnice między dwiema wersjami traktatu, arabską i łacińską. W rzeczywistości pod wieloma względami można je traktować nie tylko jako różne wersje tego samego dzieła, ale jako różne dzieła same w sobie.
W związku z tym arabski autor, Ibn al-Haytham, i jego łacińskie wcielenie, Alhacen, reprezentują dwa różne, czasem nawet sprzeczne, głosy interpretacyjne.
To samo dotyczy ich tekstów. Aby skomplikować sprawę, „Alhacen” nie reprezentuje jednego głosu interpretacyjnego.
Nad łacińskim tekstem pracowało co najmniej dwóch tłumaczy, z których jeden wiernie trzymał się arabskiego oryginału, a drugi był zadowolony z destylowania, a nawet parafrazowania arabskiego oryginału. W rezultacie tekst łaciński przedstawia czytelnikowi nie jedno, ale co najmniej dwa oblicza. To dwutomowe wydanie krytyczne reprezentuje czternaście lat pracy dr Smitha.
Nagrodzone w 2001 roku nagrodą J. F. Lewisa.
Tom drugi - tłumaczenie na język angielski
© Book1 Group - wszelkie prawa zastrzeżone.
Zawartość tej strony nie może być kopiowana ani wykorzystywana w całości lub w części bez pisemnej zgody właściciela.
Ostatnia aktualizacja: 2024.11.13 21:45 (GMT)