W 1913 roku protestanccy misjonarze pracujący w Meksyku przywieźli ciężko rannego żołnierza rewolucji do Stanów Zjednoczonych, gdzie lekarze uratowali mu życie, ale musieli amputować jedną nogę.
Żołnierzem tym był młody Alberto Rembao. Stał się on jednym z kluczowych architektów rozwoju świadomego społecznie latynoskiego protestantyzmu w pokoleniu poprzedzającym teologię wyzwolenia.
Niektórzy autorzy oskarżają Rembao i jego pokolenie, tak zwaną "liberalną fazę" latynoamerykańskiego protestantyzmu, o uleganie białym amerykańskim misjonarzom i skupianie się na docieraniu do elit Ameryki Łacińskiej z liberalnymi wartościami burżuazyjnymi i utopijną ewangelią społeczną. Ta książka pokazuje, że Rembao był bardziej złożoną postacią. Wcześniej niezbadane, ale kluczowe dla zrozumienia Rembao są ideały internacjonalizmu i odnowionej troski społecznej, które powstały po I wojnie światowej i stały się kluczowe dla głównych misji protestanckich i innych organizacji, z którymi współpracował.
Ideały te doprowadziły Rembao do promowania holistycznych aspektów chrześcijaństwa w kierunku lepszego świata pokoju, braterstwa i sprawiedliwości. W tym procesie kwestionował niedemokratyczną politykę, rasistowską politykę imigracyjną USA, paternalistyczne praktyki misyjne i wiele innych.
