Aksamitny protokół

Oryginalny tytuł:

The Velvet Protocol

Zawartość książki:

Kiedy u mojej matki zdiagnozowano raka, jej lekarz powiedział: "Jeśli będziemy żyć wystarczająco długo, wszyscy zachorujemy na raka". Oto świat, który stworzyliśmy: gdzie życie kończy się właśnie z powodu życia. Żyć znaczy umrzeć. Czy lepszy świat jest możliwy? W The Velvet Protocol nowy protokół leczenia raka piersi z przerzutami jest wyobrażony jako seria potraw podawanych w celu odżywienia, a nie zatrucia pacjenta. Taka zmiana zmienia język: "Oddychamy tym". Takie przekształcanie, przedstawione przez Julię Rose Lewis i Nathana Hylanda Walkera, prowadzi nas do poezji odświeżonej i ożywionej: "Trochę zdziczałe pokonując jajka, sól" dla "zmęczonych ciał, / są smażone w głębokim sensie próbowane", aż w końcu "w dominacji mdłości, / zobaczyć szafran krokus śpiewa jesień, / a wrony kwiat ciemniejszy liliowy krokus światło słoneczne". Z homofonicznych tłumaczeń brzydkich leków - Zofranu na Szafran - te wypaczone przepisy skutkują wierszami o ciężko wywalczonej świetlistości.

Eileen R. Tabios

To odyseja "historii" i "satynowej nawigacji", w której nie występuje starożytny żeglarz, ale "kobieta w gabinecie lekarskim", której obecność jest nie mniej epicka. To książka o alternatywnej "mądrości"; o słuchaniu, wyczarowywaniu i odżywianiu. "Protokół" to rodzaj procedury: zapis eksperymentu naukowego lub obserwacji, zbiór zasad regulujących wymianę danych między urządzeniami. Aksamitny protokół oferuje przebiegły protokół medyczny: jeden z odżywczych, domowych gestów w ramach obecnej immanencji i możliwości prozodii, gdzie "dziś jest dzień, aby wziąć zlew kuchenny do żył". Te wystawne wiersze, napisane przez wysoko wykwalifikowanego szefa kuchni i wysoko wykwalifikowaną poetkę, stanowią wielozmysłową ucztę uzdrawiania w obliczu nieuleczalnego raka, wzbogaconą o niepowtarzalną wyobraźnię trans-cielesną Julii Rose Lewis. Z niuansami, uwagą, powtórzeniami, "życzeniem" i zabawą, są to wiersze tego, co Joan Didion nazywa "magicznym myśleniem": łączenie fragmentów materii - od leków chemioterapeutycznych po przyprawy kulinarne - jako zaklęte, polichromatyczne spotkania sensoryczne. Gęsto ułożone, "wietrzejące" wątki poetyki Lewisa oferują teksturalne materiały do pielęgnacji i okrywania, aktywności i odpoczynku. Tam, gdzie "Koniec początku" i "Początek końca" otulają nas imiesłowami straty, ten zbiór kipi lirycznymi witaminami, mówiącym snem pokarmem dla wzmocnienia naszego "wspólnego jutra".

Maria Sledmere