Akadyjskie wspomnienia

Opinie czytelników

Książka opowiada historię ludu akadyjskiego, koncentrując się na ich wygnaniu i walkach. Czytelnicy o akadyjskim pochodzeniu doceniają ją za jej historyczne znaczenie i osobisty związek, ale krytykują za zbyt słodki język i brak głębi w niektórych obszarach.

Książka zapewnia szczerą narrację o akadyjskiej historii, szczególnie atrakcyjną dla osób pochodzenia akadyjskiego. Czytelnicy zwracali uwagę na jej historyczne znaczenie, osobiste powiązania z ich przodkami i jakość opowiadania historii. Wielu z nich uznało ją za pięknie napisaną i wartościowe źródło edukacyjne na temat zmagań Akadyjczyków.

Krytycy uznali historię za płytką i pozbawioną głębi, a w narracji zauważono pewne nieścisłości. Styl pisania został opisany jako zbyt sentymentalny i przesłodzony, co czyni go mniej odpowiednim dla starszych czytelników. Niektórzy życzyli sobie bardziej szczegółowych relacji i dłuższej historii.

(na podstawie 14 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Acadian Reminiscences

Zawartość książki:

Acadian Reminiscences to.

Słowny obraz życia Akadyjczyków w kraju Teche w dawnych czasach.

Zwykłe, proste, oszczędne życie tych ludzi, ich oddanie zasadom.

Ich nieograniczona wiara w dobroć Boga, ich miłość do siebie nawzajem podczas.

Wszystkie ich nieszczęścia i niebezpieczne wędrówki przemawiają do serca.

Prosty patos historii babci dociera do nas z takim.

Doskonała sztuka, że oko mimowolnie staje się wilgotne, gdy czytelnik podąża za.

Podróże tej małej grupy, wygnanej i szlachetnej w swoim ubóstwie, od.

Opuszczone domy na ponurym wybrzeżu Acadian, do ich ostatecznego przeznaczenia w.

Gościnna dolina Teche....

Wraz z nimi (Akadyjczykami) słyszymy w ich spokojnych akadyjskich domach pierwszy.

Okrzyk wojenny, który przeraża kraj i drży na myśl o zbliżaniu się okrutnego i bezlitosnego wroga.

Okrutny i bezlitosny wróg. Mamy nadzieję wbrew nadziei, że Bóg lub człowiek będą interweniować w ich imieniu.

ich imieniu - aż nadejdzie przerażający dzień, w którym będą musieli zdecydować, czy.

Nie będą wierni swojemu Bogu, swojemu królowi, swojemu krajowi, stracą wszystko i.

Stać się wędrowcami na powierzchni ziemi; lub poświęcając je, potulnie poddać się.

Brytanii i nadal żyć w spokoju i dostatku w domach swoich.

Młodość i uprawiać ziemię uświęconą grobami ich przodków.

Kiedy przedstawiono im te kwestie, tak bardzo, jak kochali swoje domy.

I ziemię, która ich zrodziła, zawołali zgodnie: Nie, nie.

Tysiąc razy poświęcić naszą religię, naszego króla, nasz kraj? Nie, niech ruina.

Spustoszenie, rozpacz, niech śmierć nas ogarnie, nie możemy, nie poddamy się.

Ci. I tak padł strzał. W największym pośpiechu kosztowności były.

Zebrane razem lub wrzucone do studni, przedmioty łupu zostały zniszczone i.

Sami przyłożyli pochodnię, która wkrótce zredukowała ich ukochaną wioskę do.

popiół. W ciemności nocy, oświetlonej jedynie jaskrawym blaskiem ich płonących domów.

Płonące domy, na zawsze opuścili swoje oddane St. Gabriel.

-Andrew Thorpe.

Ze Wstępu.