Opinie czytelników
Podsumowanie:Książka „A Nation Gone Blind” autorstwa Erica Larsona wywołała szeroki wachlarz opinii. Niektórzy czytelnicy uważają ją za przekonującą krytykę poprawności politycznej i jej wpływu na środowisko akademickie, podczas gdy inni krytykują ją za styl pisania i postrzegany brak spójności. Książka przedstawia argumenty dotyczące ogłupiania kultury i środowiska akademickiego, ale wielu uważa, że Larson nadmiernie upraszcza złożone kwestie i ucieka się do powtarzających się punktów.
Zalety:Czytelnicy doceniają pełną pasji argumentację Larsona, radosny styl pisania i prowokujące do myślenia pomysły na temat stanu współczesnego środowiska akademickiego i kultury. Niektórzy uważają książkę za błyskotliwą i całkowicie przekonującą, nawet gdy jest przygnębiająca.
Wady:Krytycy wskazują na problemy ze spójnością książki, a wielu z nich opisuje ją jako słabo napisaną, pełną błędów logicznych i nadmiernie powtarzalną. Czytelnicy zauważyli, że argumenty mogą wydawać się uproszczone, szorstkie i czasami bolesne w czytaniu z powodu zawiłych zdań i przesadnych twierdzeń.
(na podstawie 9 opinii czytelników)
Oryginalny tytuł:
A Nation Gone Blind: America in an Age of Simplification and Deceit
Zawartość książki:
Obywatele Ameryki wydają się nękani rozpaczą i frustracją, znacznie głębszą niż „złe samopoczucie”, które prezydent Jimmy Carter zauważył dwadzieścia lat temu. Nasze kultury polityczne i społeczne są napędzane przez kwestie moralnie złożone, a jednak prezentowane z prostą wrogością.
Co się stało z Kansas? Co się stało z niegdyś dumnym liderem wolnego świata? Jak bezpieczna jest nasza przyszłość? Czy republika trwa, czy już ją straciliśmy? Urodzony w 1941 roku powieściopisarz, krytyk i nauczyciel Eric Larsen postrzega swoje życie jako podobieństwo do łuku narodowego rozpadu, a w trzech przenikliwych esejach opisuje coraz bardziej rozpaczliwą sytuację.
Argumentuje, że nastąpiło zaślepienie, w wyniku którego pisarze nie są już w stanie pisać, profesorowie są bardziej szkodliwi niż pomocni, a myślenie zostało zastąpione uczuciami, podczas gdy ludność wydaje się niezdolna do zrozumienia nawet najodleglejszych zarysów tak niebezpiecznej, radykalnej zmiany. W tradycji George'a Orwella, Uptona Sinclaira, Paula Goodmana i Christophera Lascha, Larsen oferuje namiętną krytykę tego, gdzie kiedyś byliśmy, gdzie jesteśmy i dokąd wkrótce zmierzamy, jeśli nie będziemy uważać.
