A jednak ze stałym rytmem

Opinie czytelników

Książka przedstawia ważne spojrzenie na historię Kościoła Episkopalnego, szczególnie z punktu widzenia doświadczeń Afroamerykanów. Podkreśla dynamikę rasową Kościoła i historyczne konflikty, jednocześnie uznając bieżące wyzwania i potrzebę postępu.

⬤ Wypełnia znaczącą lukę w historii Kościoła Episkopalnego
⬤ oferuje kluczowe spostrzeżenia na temat konfliktów rasowych
⬤ napisana przez doświadczonego afroamerykańskiego naukowca
⬤ służy jako cenne źródło zrozumienia afroamerykańskiego doświadczenia kościelnego.

⬤ Niektóre egzemplarze mogą być nadmiernie zaznaczone
⬤ brakuje szczegółowej dyskusji na temat roli Reformowanego Kościoła Episkopalnego
⬤ może sprawić, że niektórzy czytelnicy będą chcieli uzyskać więcej informacji na temat niektórych aspektów historycznych.

(na podstawie 6 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Yet with a Steady Beat

Zawartość książki:

Kościół episkopalny był pierwszym w amerykańskich koloniach, który ochrzcił czarnoskórych, wyświęcił czarnoskórego pastora i założył kongregację afroamerykańską. Jednak członkostwo czarnoskórych w Kościele Episkopalnym zawsze było postrzegane jako anomalia.

W narodzie, w którym 80 procent czarnej populacji chrześcijańskiej należy do czarnych wyznań, wielu wydawało się niestosowne, że potomkowie niewolników i potomkowie posiadaczy niewolników mogą razem znaleźć duchowy dom w Kościele Episkopalnym. Co więcej, sposób ekspresji religijnej anglikanizmu był postrzegany jako niezgodny z czarnym etosem religijnym. Próby wyjaśnienia tego zjawiska często odrzucają czarnych episkopalian jako wspinaczy społecznych, a ich autentyczność jako Afroamerykanów, a nawet jako chrześcijan, jest kwestionowana.

Jednak With a Steady Best argumentuje, że czarni pozostali w Kościele Episkopalnym, ponieważ uznali go za instytucję katolicką, a zatem inkluzywną. Przez dwieście lat czarni rzucali wyzwanie Kościołowi, aby był wierny swoim katolickim roszczeniom i wykorzystywali tę zasadę jako podstawę swoich żądań uznania.

Ta książka jest kroniką stałego rytmu tego wyzwania. Harold T.

Lewis, były pracownik Black Ministries w Episcopal Church Center w Nowym Jorku, jest proboszczem w diecezji Long Island, profesorem homiletyki w George Mercer School of Theology i adiunktem kaznodziejstwa w New York Theological Seminary.