Ocena:
Książka jest głęboko wciągającą powieścią, która przedstawia wieloaspektowy obraz życia podczas Holokaustu, koncentrując się przede wszystkim na mieszkańcach apartamentowca w Hamburgu. Przeplata historie dwóch dziewcząt, jednej żydowskiej i jednej chrześcijańskiej, podkreślając ich przyjaźń w realiach wojny i uprzedzeń. Autorka, Nasrin Namdar, jest chwalona za żywe opowiadanie historii i emocjonalną głębię postaci, choć niektórzy czytelnicy uważali, że narracja była czasami zagmatwana i wymagała większej edycji.
Zalety:⬤ Bogata i szczegółowa narracja, która zanurza czytelnika w historycznym kontekście Holokaustu.
⬤ Wiele punktów widzenia zapewnia szersze zrozumienie wydarzeń i osobistych doświadczeń bohaterów.
⬤ Emocjonalna głębia i realistyczny portret postaci trafiają do czytelników.
⬤ Wartość edukacyjna w pamiętaniu i refleksji nad Holokaustem.
⬤ Unikalne pochodzenie autora daje dodatkowy wgląd w narrację.
⬤ Niektórzy czytelnicy uznali historię za zagmatwaną z przeplatającymi się wątkami, które nie były w pełni zintegrowane.
⬤ Pojawiły się pytania dotyczące jasności i skupienia się na głównych tematach aż do samego końca.
⬤ Kilku recenzentów zwróciło uwagę na potrzebę lepszej edycji.
⬤ Okładka książki została skrytykowana za to, że nie jest wystarczająco przyciągająca wzrok, aby przyciągnąć nowych czytelników.
(na podstawie 6 opinii czytelników)
Anna i Lena, sąsiadki z tego samego piętra w hamburskim apartamentowcu przy Baumstrasse, są bazą dla historii życia mieszkańców piętra, które rozświetlają i wygaszają. Dwie dziewczynki, jedna chrześcijanka, a druga żydówka, dorastają w niewinnej, magicznej przyjaźni, w czasach, gdy to, co najprostsze, staje się nie do zniesienia.
Wydarzenia w tej historii nie zatrzymują się na dzieciństwie dziewczynek, ale zmieniają się wraz z historiami życia mieszkańców trzech mieszkań. Zabierają czytelnika w różne okresy, do Odessy, Kairu, Wiednia, Hamburga i nie tylko.
Powieść jest owocem rozważań autora (byłego izraelskiego Irańczyka) na temat Holokaustu. Autor zajmuje się tą ohydną tragedią z niekonwencjonalnego punktu widzenia. Skłania czytelnika do zastanowienia się nad przyczynami, które sprawiają, że ludzie są najbardziej dzikimi bestiami.
Z epilogu:
Kiedy po raz pierwszy odwiedziłem piękne miasto Hamburg, potępiłem Boga, który tak hojnie odpłacił Niemcom za ich dzikość i brutalność. Każdy starszy człowiek chodzący po chodnikach był w moich oczach brutalnym nazistą... Czy ci niemieccy żołnierze nie byli synami matek? Czy nie czuli bólu, tęsknoty za domem, strachu, głodu i zimna? A może byli po prostu bezuczuciowymi maszynami wojennymi”.
To druga powieść Namdara. Pierwsza „Złote monety Snobara Khanoma” stała się hitem w trzech językach: hebrajskim, farsi i angielskim. Książka została nagrodzona przez izraelskiego ministra kultury w 2015 roku.