Opinie czytelników
Podsumowanie:Książka „Fighting Two Wars: African American Tank Units in WWII” to historyczna relacja, która skupia się na wkładzie i zmaganiach 758 Batalionu Czołgów, uzupełniając trylogię o afroamerykańskich jednostkach pancernych podczas II wojny światowej. Ma ona na celu podkreślenie odwagi żołnierzy, którzy walczyli z rasizmem we własnych szeregach i wrogiem na polu bitwy, dostarczając wielu żołnierskich historii, doświadczeń i kontekstu historycznego.
Zalety:Książka jest dobrze zbadana i zawiera osobiste relacje, zdjęcia i szczegółowe opisy wyzwań stojących przed afroamerykańskimi jednostkami czołgów. Służy jako ważny zapis historyczny, który odnosi się do dyskryminacji, z jaką spotkali się ci żołnierze i honoruje ich wkład w wysiłek wojenny. Autor stosuje pełną pasji narrację, która ma na celu zainspirowanie przyszłych pokoleń i zapewnienie uznania dla poświęceń dokonanych przez tych żołnierzy.
Wady:Niektórzy czytelnicy mogą odnieść wrażenie, że skupienie się w książce na rasizmie i zmaganiach żołnierzy może przyćmić inne aspekty narracji historycznej. Ponadto czytelnicy szukający książki skoncentrowanej wyłącznie na strategii wojskowej mogą uznać, że nacisk na osobiste historie i kwestie rasowe nie jest zgodny z ich oczekiwaniami.
(na podstawie 3 opinii czytelników)
Oryginalny tytuł:
The 758th Tank Battalion in World War II: The U.S. Army's First All African American Tank Unit
Zawartość książki:
W 1941 roku armia amerykańska aktywowała 758 Batalion Czołgów, pierwszą całkowicie czarną jednostkę pancerną. Do grudnia 1944 r.
walczyli z państwami Osi w północnych Włoszech, od Morza Liguryjskiego przez dolinę Padu do Apeninów, gdzie pomogli przełamać Linię Gotycką - ostatnią główną linię obronną Niemców w kampanii włoskiej. Po wojnie 758. batalion został zdezaktywowany, ale zreformowano go jako 64.
batalion czołgów, zachowując jego charakterystyczne insygnia - głowę słonia z kłami nad mottem „We Pierce”. Na wojnę koreańską wkroczyli nadal w segregacji, ale wrócili w pełni zintegrowani (choć dyskryminacja wewnętrzna trwała nadal).
Przez lata walczyli z niemal każdym amerykańskim czołgiem - Stuartem, Shermanem, Pershingiem, Pattonem i dzisiejszym Abramsem. Po zwycięstwie nad dwoma faszystowskimi (i rasistowskimi) reżimami, wielu czarnoskórych żołnierzy wróciło do domu, mając nadzieję, że będzie to bardziej tolerancyjny naród.
Większość z nich przeżyła gorzkie rozczarowanie - segregacja wciąż była prawem obowiązującym na tych ziemiach. Dla wielu rozczarowanie stało się determinacją do walki z dyskryminacją z taką samą determinacją, z jaką pokonali państwa Osi.
