3 001 arabskich dni: Dorastanie w amerykańskim obozie naftowym w Arabii Saudyjskiej (1953-1962) Wspomnienie

Opinie czytelników

Książka oferuje nostalgiczne i pouczające spojrzenie na dziecięce doświadczenia autora dorastającego w amerykańskim obozie naftowym w Arabii Saudyjskiej w latach pięćdziesiątych. Przedstawia mieszankę osobistych anegdot i kontekstu historycznego, choć niektórzy czytelnicy uważali, że brakuje jej głębi w odniesieniu do kultury saudyjskiej.

Pamiętnik jest dobrze napisany, wciągający i zapewnia szczery obraz życia w amerykańskim obozie naftowym. Trafia do różnych odbiorców, w tym tych, którzy żyli w podobnych warunkach. Opisowy styl autora i włączenie osobistych wspomnień rezonują zarówno z emigrantami, jak i osobami zainteresowanymi historią kultury.

Niektórzy czytelnicy zauważyli nieścisłości i dostrzeżone wady w relacji. Skupienie się na rodzinie autora, a nie na szerszym kontekście kulturowym Arabii Saudyjskiej, sprawiło, że niektórzy chcieli uzyskać więcej informacji. Dodatkowo, niektórzy stwierdzili, że tempo jest nierówne, a wczesne rozdziały mniej wciągające.

(na podstawie 54 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

3,001 Arabian Days: Growing Up in an American Oil Camp in Saudi Arabia (1953-1962) A Memoir

Zawartość książki:

Dorastanie w „obozie” naftowym w Arabii Saudyjskiej dostarczyło wielu egzotycznych doświadczeń, podróży dookoła świata, a jednak w jakiś sposób rozpoznawalne amerykańskie dzieciństwo. W parny sierpniowy dzień 1953 roku Rick Snedeker, wówczas zaledwie trzyletni, wysiadł wraz z rodziną z samolotu należącego do Arabian American Oil Co.

(Aramco) i wkroczył w życie tak różne od tego, które pozostawili za sobą, jak papier ścierny od jedwabiu. Miało ono okazać się bajecznie egzotyczne, a jednocześnie pod wieloma względami przypominać „dom”. W swoim uroczym pamiętniku - 3 001 arabskich dni: Dorastanie w amerykańskim obozie naftowym w Arabii Saudyjskiej (1953-1962) - autor Snedeker opisuje poprzez serię winiet swoje miłe i dziwne wspomnienia z życia przez prawie dekadę w Dhahranie w Arabii Saudyjskiej.

Aramco, wówczas raczkujący narodowy koncern naftowy, był w tamtych latach zarządzany przez kilku amerykańskich gigantów naftowych, w tym Standard Oil, i pośpiesznie zatrudniał amerykańskich ekspertów do rozwoju rozległych saudyjskich pól naftowych.

Aby ułatwić życie nowym mieszkańcom, Aramco zbudowało wygodne społeczności, których niektóre aspekty przypominały życie rodzin w Stanach Zjednoczonych. Będąc dzieckiem, Snedeker uważał wielbłądy, niekończące się wydmy i życzliwych Saudyjczyków, którzy wypełniali jego dzieciństwo na pustyni, za nic niezwykłego.

Dzieciom podobały się przedstawienia jasełkowe na żywo na boisku baseballowym King's Road; przybycie Świętego Mikołaja na wielbłądzie lub helikopterem w Boże Narodzenie; zatłoczone, hałaśliwe coroczne trójobozowe targi pustynne; płatki zbożowe Pep Flakes, pełne mleko w proszku i czekoladowe koktajle mleczne ubijane w nowomodnym blenderze Waringa jego taty; kulinarne przysmaki Dining Hall. Od czasu do czasu Aramcon musiał stawiać czoła niebezpiecznym chorobom, niektórym nieznanym w Ameryce (polio, na przykład, spustoszyło dzieci w Dhahranie w latach pięćdziesiątych). Ale wszędzie czujne oczy patrzyły na dzieci, tworząc poczucie bezpieczeństwa i ochrony oraz, jak wspomina Snedeker, wiele szczęścia.

Aramco zapewniało hojne „długie wakacje” dwa razy w roku, pozwalając na podróż dookoła świata w celu odwiedzenia najbardziej błyszczących metropolii na świecie, niezwykłych wypadów i odległych kryjówek. Londyn. Hongkong.

Zurych. Honolulu.

Asmara. Bangkok. Wenecja.

Hofuf.

Bahrajn. Nowy Jork. Wychowanie w wyjątkowym, egzotycznym środowisku obozu naftowego Dhahran sprawiło, że dzieci, które tam dorastały, różniły się od innych amerykańskich dzieci.

Kiedy emigranci z Aramco wrócili do Stanów Zjednoczonych, często byli postrzegani jako „inni” przez swoich niepodróżujących rówieśników. Ale wszystko skończyło się dobrze, jak pokazuje zabawna lektura 3 001 arabskich dni.