24-godzinna terapia zemsty Jawbreakera

Opinie czytelników

Książka zapewnia dogłębną eksplorację historii Jawbreaker, koncentrując się w szczególności na albumie „24 Hour Revenge Therapy”. Jest ceniona przez fanów za swoją zawartość informacyjną i kontekst historyczny, chociaż zawiera wiele nieścisłości i ma tendencję do nadmiernej analizy tekstów.

Dogłębna eksploracja historii Jawbreaker, wciągająca i pouczająca dla fanów, zapewnia kontekst historyczny, przyjemna dla fanów zespołu i sceny muzycznej lat 90-tych, świetne podziały utworów.

Zawiera wiele nieścisłości, niektóre informacje pochodzą z własnych, prawdopodobnie stronniczych relacji zespołu, może być zbyt rozwlekła i nużąca w analizie piosenek.

(na podstawie 10 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Jawbreaker's 24 Hour Revenge Therapy

Zawartość książki:

Dwie i pół dekady później, 24 Hour Revenge Therapy (1993-94) Jawbreaker jest rzadkim albumem, który nie stracił nic ze swojej pierwotnej lojalności, przywiązania i szacunku. Jeśli już, to kult Jawbreaker - według ich własnych słów, "małego zespołu, który mógł, ale prawdopodobnie wolałby tego nie robić" - jest teraz wielokrotnie większy niż wtedy, gdy rozpadli się w 1996 roku. Podobnie jak najlepsze dzieła Fugazi, The Clash i Operation Ivy, album jest teraz rytuałem przejścia i ukochanym klasykiem wśród partyzantów inteligentnej, zaangażowanej, literackiej muzyki punkowej i poezji.

Dlaczego, gdy tysiące innych artystów pojawiło się i odeszło w tej zagmatwanej dekadzie lat 90-tych, Jawbreaker w jakiś sposób zaczęli wydawać się czymś więcej niż tylko kolejnym zespołem? Dlaczego dziś wciąż znaczą tak wiele dla tak wielu ludzi? I jak to się stało, że dwa lata po wydaniu swojego arcydzieła, zespół, który był czymś więcej niż tylko zespołem dla swoich fanów - bliżej sprzętu do życia - przestał istnieć?

24 Hour Revenge Therapy Ronena Givony'ego to rozszerzony hołd w duchu U & I Nicholsona Bakera: pełne pasji, bardzo osobiste i czasami obsesyjne studium jednego z wielkich konfesyjnych albumów rockowych lat 90. Jednocześnie oferuje pytające spojrzenie wstecz na toksyczne bitwy o autentyczność dekady, zastanawia się, co stało się z kwestią "sprzedania się" i pyta, czy dziś jesteśmy wzbogaceni czy zubożeni przez to, że debata stała się przestarzała.