Inventing the Philosopher: An Essay on the Dialogues of Plato
Być może to, co nazywamy filozofią, ma niewiele wspólnego z tym, co Platon nazywa philosophia. Dla niego filozofia nigdy nie była ani nie będzie pewna swojej możliwości, ani rzeczywistości, ani definicji, ani nawet nazwy: jedyną pewną rzeczą jest to, że jest konieczna i konieczna tylko dla niej samej.
Przeciwstawiając się etymologii, która czyni filozofię "pragnieniem poznania" lub "umiłowaniem mądrości" i wierząc, że w ten sposób powiedział wszystko, co trzeba o niej powiedzieć, Platon bada wszystkie implikacje słowa, dla którego wymyślił "filozoficzny" sens.
Tak więc ta książka ma na celu zrobienie dwóch rzeczy w tym samym czasie. Próbuje określić różne znaczenia nadawane przez Platona słowu philosophia, określając w pierwszych dialogach upartą siłę, która ożywia postać Sokratesa; a od Fajdrosa do Fajdrosa otrzymuje swój wewnętrzny wymiar - niszczycielską ironię filozoficznej natury sprzymierzoną z szalonym delirium zarówno erotycznym, jak i zaradnym; a na koniec ma swoją dialektyczną i pytającą modalność wyartykułowaną w tym samym czasie, gdy wyciągane są jej polityczne i kosmologiczne implikacje. Ale dostrzeżenie w dialogach wynalazku filozofii, która staje się świadoma swojej własnej mocy, wymaga również odwrócenia uwagi od wszelkich treści doktrynalnych i skierowania jej na sposób, w jaki problemy są stawiane i ponownie stawiane, myślane i ponownie myślane, a następnie nagradzane za to.
Celem tego przedsięwzięcia jest zatem zaproszenie czytelnika do swobodnej i skrupulatnej lektury tekstów tak subtelnie zaskakujących, dobrowolnie fragmentarycznych i wielokrotnie zapośredniczonych, jak to tylko możliwe.