Umieranie to nie śmierć

Opinie czytelników

Książka Lee Hoinackiego „Umieranie to nie śmierć” bada sztukę cierpienia w kontekście medykalizacji egzystencji współczesnego społeczeństwa. Poprzez osobiste historie i refleksje na temat wiary zachęca czytelników do odrzucenia obsesji na punkcie zdrowia i głębszego zrozumienia życia, cierpienia i umierania. Jego spostrzeżenia zachęcają czytelnika do znalezienia bardziej autentycznego sposobu na stawienie czoła życiowym wyzwaniom, przy jednoczesnym uwzględnieniu filozoficznej i duchowej perspektywy.

Książka prowokuje do myślenia i zachęca czytelników do refleksji nad własnymi poglądami na temat cierpienia i śmierci. Wykorzystanie przez Hoinackiego osobistych narracji sprawia, że temat ten staje się zrozumiały. Obszerna bibliografia zapewnia cenne zasoby do dalszych poszukiwań.

Niektórzy czytelnicy mogą uznać perspektywę zakorzenioną w wierze katolickiej za przeszkodę, ponieważ może ona nie współgrać ze wszystkimi. Ponadto gęsta tematyka książki i potrzeba zewnętrznych badań w celu zrozumienia odniesień mogą stanowić wyzwanie dla zwykłych czytelników.

(na podstawie 2 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Dying Is Not Death

Zawartość książki:

Dying Is Not Death analizuje akt umierania z tradycyjnej humanistycznej pozycji. Autor postrzega śmierć jako uniwersalne doświadczenie, które może i być może powinno zmusić nas do zbadania różnych technologicznych ingerencji w nią.

Każdy rozdział jest niezależną narracją, a niektóre rozdziały opowiadają historie osób walczących o śmierć w konfrontacji z technologicznymi artefaktami systemu medycznego. Opisując doświadczenia różnych osób związane ze śmiercią, Lee Hoinacki sugeruje, że konwencjonalne podejście systemu medycznego do umierania i śmierci może zniekształcić nasze przygotowanie do tego najważniejszego doświadczenia. Zapożyczając się od Jacquesa Ellula i Ivana Illicha, Hoinacki uznaje technologię za wszechogarniający system o potężnym symbolicznym wpływie na ludzką kondycję i argumentuje za konfliktem między wiarą a technologią.

W istocie, podobnie jak Ellul, twierdzi, że aby krytykować technologię, trzeba znaleźć jakieś miejsce poza środowiskiem technologicznym, które działałoby jak rodzaj dźwigni Archimedesa. Trzeba w jakiś sposób dostać się poza nie, by móc ocenić swoje miejsce w świecie.