The Atlantic Bluefin Tuna
Wraz z uznaniem 200-milowej strefy jurysdykcji lub WSE dla państw nadbrzeżnych w Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza, państwa nadbrzeżne zyskały prawo do ustanawiania środków ochrony i zarządzania w odniesieniu do daleko migrujących gatunków ryb, takich jak tuńczyk błękitnopłetwy, na znacznie szerszym obszarze niż kiedykolwiek wcześniej. Ponieważ te wysoce migrujące gatunki nie pozostają w jednym konkretnym obszarze jurysdykcji, ale istnieją między obszarami jurysdykcji wielu państw nadbrzeżnych i na pełnym morzu, potrzeba współpracy międzypaństwowej jest oczywista.
Współpraca ta w odniesieniu do tego gatunku tuńczyka ma formę RFMO, a mianowicie ICCAT. Jednak międzynarodowa krytyka wzrosła w związku z niezrównoważonym podejściem do zarządzania rybołówstwem na pełnym morzu przez ICCAT w ostatnich latach. Zmniejszający się stan zagrożonych zasobów tuńczyka błękitnopłetwego doprowadził w 2010 r.
do propozycji umieszczenia tego tuńczyka w Załączniku I do Konwencji CITES. Niniejsza rozprawa będzie dalej analizować wyżej wymienione konwencje, a także porozumienie ONZ w sprawie zasobów rybnych, jako mechanizmy regulacyjne, które (mogłyby) zapewnić narzędzia prawne do stworzenia bardziej zrównoważonego zarządzania ochroną tuńczyka błękitnopłetwego.