Mediterranean Archaeologies of Insularity in an Age of Globalization
Ostatnio pojawiły się złożone interpretacje zmian społeczno-kulturowych w starożytnym świecie śródziemnomorskim, które podważają wcześniejsze modele. Pod wpływem dzisiejszej epoki hiperpołączeń naukowcy nie postrzegają już Morza Śródziemnego jako statycznego miejsca, w którym dominowała kultura "grecko-rzymska", ale raczej jako dynamiczne i połączone morze, w którym fragmentacja i niepewność, wraz z mobilnością i tworzeniem sieci, były normą. Stąd też obecnym podejściem teoretycznym do badania kultury starożytnej jest globalizacja. Niektóre epoki historii śródziemnomorskiej (np. imperium rzymskie), znane ze swojej zwiększonej łączności, zostały przeanalizowane z perspektywy zglobalizowanej, która bada sieci kłączowe, różnorodność kulturową i liczne procesy zmian społecznych. Archeologia okazała się przydatną dyscypliną do badania starożytnej "globalizacji" ze względu na niedawne skupienie się na tym, w jaki sposób tożsamość jest wyrażana poprzez kulturę materialną negocjowaną zarówno między wpływami lokalnymi, jak i globalnymi, gdy poziomy łączności ulegają zmianie. Jedną z form tożsamości, która nie została odpowiednio zbadana w odniesieniu do teorii globalizacji, jest wyspiarskość. Wyspiarskość, czyli społecznie uznawane różnice wyrażane przez ludzi żyjących na wyspach, jest formą samoidentyfikacji stworzoną w określonej przestrzeni i czasie.
Wyspiarskość, jako unikalna tożsamość społeczna, na którą wpływają "globalne" siły, powinna być postrzegana jako ważny paradygmat badawczy dla archeologii zajmujących się ponownym badaniem zmian kulturowych.
Celem niniejszego tomu jest zbadanie, w jaki sposób porównawcze archeologie wyspiarskie mogą przyczynić się do dyskursu na temat "globalizacji" starożytnego basenu Morza Śródziemnego. Temat tomu wywodzi się z sesji kolokwium, która była prowadzona przez współredaktorów tomu na dorocznym spotkaniu Archaeological Institute of America w styczniu 2017 roku. Biorąc pod uwagę obecny stan badań nad globalizacją w archeologii śródziemnomorskiej, niniejszy tom ma na celu zgromadzenie po raz pierwszy archeologów pracujących na różnych wyspach i szeregu typów kultury materialnej, aby zbadać diachronicznie, w jaki sposób śródziemnomorskie wyspy zmieniały się w epokach, w których wzrosła łączność, takich jak późna epoka brązu, era kolonizacji greckiej i fenickiej, okres klasyczny oraz w okresie cesarstwa rzymskiego i późnego cesarstwa rzymskiego. Każdy rozdział ma na celu umiejscowienie konkretnej wyspy lub grupy wysp w kontekście globalizujących się sił i sieci, które warunkowały dany okres, i wykorzystuje materiał archeologiczny, aby ujawnić, w jaki sposób wyspiarze kształtowali swoje wyspiarskie tożsamości lub pojęcia wyspiarskości na styku wpływów lokalnych i globalnych.
