A Weak Woman in a Strong Battle: Women and Public Execution in Early Modern England
Studium przedstawień egzekucji kobiet w renesansowej Anglii
A Weak Woman in a Strong Battle: Women and Public Execution in Early Modern England dostarcza krytycznych spostrzeżeń na temat przedstawień kobiet na szafocie, koncentrując się na tym, w jaki sposób kobiety-ofiary i piszący o nich konstruowali znaczenie rytuału. Jennifer Lodine-Chaffey czerpie z szerokiej gamy gatunków, od relacji o męczeństwie po dzieła dramatyczne, aby zbadać nie tylko słowa kobiet straconych w Anglii Tudorów i Stuartów, ale także sposoby, w jakie pisarze przedstawiali kobiece ciała jako markery pokuty lub odstępstwa.
Istotną częścią spektaklu egzekucji - wykorzystywaną do oceny właściwej akceptacji śmierci przez ofiarę i pobożnej skruchy - była ostatnia mowa wygłoszona u stóp szubienicy lub przed stosem. Aby zapewnić, że ich ostatnie słowa będą miały wartość dla publiczności, kobiety przyjmowały konwencjonalny język płciowy i pozycjonowały się jako podporządkowane i skromne. Jak twierdzi Lodine-Chaffey, odbiór przemówień kobiet zależał od tego, czy zachowywały się one zgodnie z przyjętymi kobiecymi zachowaniami i językiem, a także od fizycznych oznak wewnętrznej regeneracji. Rzeczywiście, gdy kobiety prezentowały się lub były przedstawiane jako zachowujące się w stereotypowo kobiecy i cnotliwy sposób, były w stanie zaoferować ograniczoną krytykę swojej trudnej pozycji w społeczeństwie.
Równie ważne jak ich słowa były jednak przedstawienia kobiecych ciał. Ciało straconej kobiety, jak twierdzi Lodine-Chaffey, funkcjonowało jako tekst, analizowany przez świadków i czytelników w poszukiwaniu oznak niewinności lub winy. Jak twierdzi Lodine-Chaffey, intensywne skupienie się na słowach i ciałach kobiet skazanych na egzekucję w tym okresie stało się katalizatorem głębszego zainteresowania i zrozumienia ról kobiet nie tylko jako przestępców, ale także jako podmiotów.